بررسی تحلیلی پیرامون موانع فراروی آمایش سرزمین در ایران در سال های قبل از ۱۳۹۰

برنامه ریزی عمرانی دارای بیش از شش دهه رسمی سابقه در کشور ایران است. در این مدت به طور عام آمایش سرزمین بهتبعیت از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره با تغییرات و دگرگونی هایی همراه بوده است. لذا شناخت این تحولاتبرای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمایش سرزمین بسیار حیاتی می باشد. بررسی سیر تحولاتآمایش سرزمین طی سال های گذشته (قبل از ۱۳۹۰ ) از این واقعیت حکایت دارد که موضوع عدم تعادل منطقه ای و استفاده ازقابلیت های سرزمینی بخش های وسیعی از کشور همواره به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های برنامه ریزان چه قبل و چهبعد از انقلاب بوده است. به همین دلیل طی سال های گذشته اقدامات گسترده چه در قالب طرح های مطالعاتی یا تدوین قوانینو مقررات صورت گرفت، اما به دلایل مختلف، این اقدامات عقیم ماند و کماکان موضوع آمایش سرزمین و توزیع عادلانهفعالیت ها و جمعیت در پهنه سرزمین در کانون توجهات برنامه ریزان و تصمیم گیران کشور قرار داشت . موارد فوق تلاشدارد تا تصویری خلاصه از تحولات برنامه ریزی کشور با تاکید بر آمایش سرزمین و جایگاه آن طی سال های گذشته در نظامبرنامه ریزی ارایه دهد. خلاصه ای از عدم تعادل های منطقه ای در کشور اشاره و مهم ترین ویژگی های آن فهرست میگردد.تعدادی از مهم ترین مسایل و مشکلاتی که در حال حاضر سیاست ها و برنامه های آمایش سرزمین با آنها مواجه هستند، موردتحلیل و بررسی قرار گرفته و راهکارهای رفع این تنگناها و مشکلات نیز ارایه میگردد .

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، موانع فراروی آمایش سرزمین ، تعادل های منطقه ای