رابطه بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران

سابقه و هدف: در منابع دینی خودکنترلی نظامی جامع و منحصر به فرد؛ و برگرفته از نظارت خداوند متعال و همچنین نظارت فرد بر اعمال خود است. از آنجا که در آموزههای اسلامی، خودکنترلی جایگاه ویژه یی در زندگی بشر دارد، این پژوهش با هدف تبیین رابطه ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران در سال ۹۴-۹۵ صورت گرفته است.روش کار: این پژوهش توصیفی ازنوع همبستگی است. نمونه ی مورد پژوهش شامل ۱۰۰ مادر دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران در سال ۹۴-۹۵ است که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش نامه های جهت گیری مذهبی آلپورت، کارایی خانواده ی مک مستر و خودکنترلی تانجی پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از روش آماری تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. در این پژوهش همه ی موارد اخلاقی رعایت شده است. علاوه براین، نویسندگان مقاله هیچ گونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند.یافته ها: بر اساس یافته های به دست آمده بین خودکنترلی و جهت گیری مذهبی و نیز بین کارایی خانواده و خودکنترلی رابطه ی معناداری وجود داشت (۰۵/۰p<)؛ یعنی هر چقدر خودکنترلی بیشتر بود جهت گیری مذهبی افزایش می یافت و برعکس. همچنین با افزایش کارایی خانواده، خودکنترلی نیز بیشتر می شد و برعکس (۰۵/۰p<). بین کارایی خانواده و جهت گیری مذهبی درونی و بیرونی رابطه ی معناداری یافت نشد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بر رابطه ی بین جهت گیری مذهبی و خودکنترلی تاکید دارد. ازاین رو، پیشنهاد می شود که برنامه های پیشگیرانه، آموزش و مداخلات مذهبی و همچنین خودکنترلی بیشتر مد نظر قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، جهت گیری مذهبی ، خودکنترلی ، کارایی خانواده