بررسی ارتباط بین تاب آوری و خودبیمارانگاری ناشی از بیماری کووید-۱۹ : مطالعه موردی در یک محیط شغلی

زمینه و هدف : بیماری کووید- ۱۹علاوه بر اثرات جسمانی، اثرات روانی نظیر استرس، اضطراب و اختلالاتی همچون خودبیمارانگاری را به همراه دارد .در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین خود بیمار انگاری با تاب آوری در شرایط همه گیری بیماری کووید- ۱۹در یک محیط شغلی انجام شد .مواد و روش ها : مطالعه مقطعی حاضر در اواخر بهار سال ۱۳۹۹در ارتباط با ۲۷۵نفر از کارکنان یکی از صنایع جنوب ایران انجام شد .ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از :پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه محقق ساخته، پرسشنامه خودبیمارانگاری ایوانز(Evans) و پرسشنامه تاب آوری (Connor-Davidson Resilience Scale) CD-RSCاطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۲ و تحلیل واریانس یکطرفه، Pearson و رگرسیون خطی مورد تحلیل قرار گرفتند.نتایج : نتایج نشان دادند که میانگین شیوع خودبیمارانگاری ۳۳/۳۷، انحراف معیار آن ۱۴/۷۷و میانگین کل و انحراف معیار نمره تاب آوری ۲۰/۹۵±۷۸/۵۶ میباشد .در این مطالعه بین خودبیمارانگاری با متغیرهای سن، سابقه کار، استفاده از وسایل حفاظت فردی، تجربه کرونا و توجه به اقدامات پیشگیرانه، رابطه معناداری وجود داشت (P<۰/۰۵) بین تاب آوری و متغیر سن، سابقه کاری، توجه به اقدامات پیشگیرانه و استفاده از وسایل حفاظت فردی نیز رابطه معناداری مشاهده گردید(P<۰/۰۵) شایان ذکر است که رابطه منفی و قابل توجهی بین خودبیمارانگاری و تاب آوری وجود داشت.نتیجه گیری : با توجه به اثرات روانی بیماری کووید- ۱۹نظیر استرس و خودبیمارانگاری، انجام اقداماتی جهت کاهش اختلال خودبیمارانگاری و افزایش تاب آوری در بین کارکنان به عنوان یکی از راهکارهای مقابله با خودبیمارانگاری به ویژه در مواجهه با شرایط سخت همه گیری کرونا ضروری میباشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خودبیمارانگاری ، کووید-۱۹