واکاوی صلاحیت ذاتی دادگاه خانواده در پرتو قانون حمایت خانواده

نخستین بار در تاریخ قانونگذاری ایران، دادگاه خانواده در رایت یک دادگاه اختصاصی و به واسطه قانون حمایت خانواده مصوب ۱/۱۲/۱۳۹۱ موجودیت یافت ؛ به همان میزان که ایجاد چنین دادگاهی ضروری است ، تدوین و تصویب مقرراتی روشن و بدون ابهام در مورد آنهم لازم است ؛ ازجمله اموری که در این راستا حائز اهمیت می باشد، بحث صلاحیت ذاتی دادگاه خانواده به عنوان یک دادگاه اختصاصی بوده و قانونگذار تکلیف داشته و دارد تا مقرراتی واضح و کارآمد، دراین باره وضع کند؛ متاسفانه مقنن در قانون حمایت خانواده مورد بحث ، به نحو شایسته عمل ننموده و برخی امور را که ارتباطی با حقوق خانواده ندارند داخل در صلاحیت دادگاه یادشده قرار داده ولی به برخی دیگر که از موضوعات ذیل عنوان حقوق خانواده هستند، بی اعتنا بوده است ؛ در طی این پژوهش مشخص شد با روش تفسیر لفظی راهی برای برونرفت از این مشکل پیدا نمی شود، لذا با توجه به اینکه روند اصلاح قانون و رفع ابهامات زمان بر است ، در این مقاله سعی کردیم با تمسک به تفسیر هرمنوتیک راهکاری ارائه شود تا به واسطه آن بتوان، صلاحیت دادگاه خانواده را به نحو مطلوب تبیین کردد.

کلیدواژه ها:

دعاوی خانوادگی ، تفسیر لفظی ، دادگاه اختصاصی ، قانون حمایت خانواده