شرایط ایجاب و قبول در عقد وکالت از منظر حقوق ایران و فقه اهل سنت

برای انعقاد هر قراردادی لازم است طرفین آن قرارداد، قصد و ارادهی ایجاد قرارداد را داشته باشند. علاوه براین لازم است این قصد و اراده بیان شود تا معلوم گردد که شخص قصد انعقاد معامله را دارد. قصد و ارادهای که برای انعقاد قرارداد اعلام و ابراز شده است را ارادهی ظاهری یا ارادهی خارجی یا اعلام اراده می نامند. چیزی که نشانگر قصد و اراده ی طرفین قرارداد است ایجاب و قبول نامیده می شود. بنابراین هر قراردادی با ایجاب و قبول منعقد میشود. لذا مقاله حاضر با هدف بررسی شرایط اساسی ایجاب و قبول از منظر فقه امامیه و حقوق ایران و مقایسه تطبیقی آن با فقه اهل سنت به رشته تحریر درآمده است. یافته ها حاکی از آن است: وکالت مانند سایر قالب های حقوقی نیاز به ایجاب و قبول دارد. همچنین تمام شرایطی که در ایجاب و قبول سایر قراردادها لازم است، در عقد وکالت نیز ضروری خواهد بود، پس ایجاب باید کامل، مشخص، قاطع و خطاب به طرف معامله باشد. همچنین، قبول بایستی، مطلق، متوالی، مسبوق نبودن به رد، مسبوق نبودن به قبول یا عقد معارض، در حال بقای موضوع و با رعایت تشریفات در صورت تشریفاتی بودن وقوع یابد

کلیدواژه ها:

ایجاب ، قبول ، عقد وکالت ، فقه اهل سنت