نقش توافق های مقدماتی در تشکیل قرارداد

توافق مقدماتی عبارت است از توافقی که در جریان گفتگوهای مقدماتی میان طرفین حاصل می شود تا زمینه انشای قرارداد اصلی و نهایی را فراهم آورد. توافق های مذکور که گامی جهت رسیدن به قرارداد نهایی تلقی می شوند، عناوین گوناگونی را به خود اختصاص داده و شکل های متنوعی دارند. در حقوق ایران، اگر توافق های مقدماتی طرفین واجد شرایط ماده ۱۹۰ قانون مدنی باشد و از مصادیق ماده ۱۰ محسوب گردد و یا در ضمن عقدی از عقود لازم شرط شده باشد، می توان حکم به الزام آوری توافق مقدماتی نمود؛ در غیر این صورت نوعی شرط ابتدایی قلمداد می گردد که طبق نظر مشهور فقها الزام آور نیست. توافق های مقدماتی در صورتی که دارای شرایط اساسی صحت معاملات باشند خود قراردادی جداگانه است که باید لازم الوفا دانست.امروزه نیازهای تجاری و اقتصادی به سمتی هدایت شده که در مجموع برای توافق های مقدماتی ارزش بیشتری قایل شده است.چراکه اولا بسیاری از توافق هایمقدماتی پس از انجام مذاکرات ابتدایی منعقد می شود و طرفین به روشنی تمایل دارند که خود را به ادامه مذاکرات و یا به نحوه انجام مذاکرات متعهد و پای بند نمایند .در این موارد قصد طرفین مبنی بر تقبل یک تعهد الزام آور به روشنی قابل تشخیص است .ثانیا ،وقتی طرفین خود را به انجام مذاکرات ملزم می کنند تشخیص نقض قرارداد امر پیچیده ای نیست زیرا این نقض در صورتی تحقق پیدا خواهد کرد که یکی از طرفین به صورت غیر منطقی ،غیر معمول و بدون دلیل از انجام مذاکرات خودداری کند ویا پس از شروع مذاکرات آن را بدون وجه قطع نماید

کلیدواژه ها:

توافق مقدماتی ، مذاکرات ، حسن نیت ، الزام آور