مستقل بودن شرط داوری از عقد اصلی در حقوق بین المللی ، ایران و رویه قضایی

هرگاه صحبت از شرط داوری به میان می آید بحث استقلال شرط داوری مطرح می شود منظور از استقلال شرط داوری آن است که شرط داوریاز عقد اصلی پیروی نخواهد کرد و با انحلال عقد، شرط داوری منحل نمی شود و به این ترتیب به ارادە طرفین در راستای اینکه مرجع یادشده بهاختلاف آنان رسیدگی نماید، احترام گذاشته خواهد شد. با پذیرش این نظریه دو توافق منعقد می گردد؛ توافق در خصوص قرارداد اصلی و توافقدر ارجاع به داوری. در مقابل مخالفان استقلال شرط داوری بر این عقیده اند که بر اساس اصول کلی، شرط تابع عقد و جزئی از آن است و بازوال اصل، فرع نیز منحل خواهد شد به این ترتیب با اعلام بی اعتباری قرارداد اصلی، شرط داوری ضمن آن نیز منحل می شود. این توافق ممکناست به شکل یک قرارداد مستقل و با موضوع ارجاع اختلافات به داوری واقع شود یا ممکن است طرفین یک قرارداد خاص، در قالب شرطیضمن عقدی دیگر اختلافاتی را که ممکن است در آینده در زمینه همان قرارداد پیش آید، به داوری ارجاع دهند. امروزه ارجاع اختلاف بهداوری از طریق درج شرط داوری در قراردادها شیوە معمول تری نسبت به قرارداد داوری است و حتی می توان گفت در حال حاضر شرطداوری از بخش های جدایی ناپذیر قراردادهای تجاری بین المللی است.

کلیدواژه ها:

داوری ، موافقت نامه داوری ، استقلال شرط داوری ، قرارداد اصلی