تحلیلی بر شاخصهای عدالت فضایی بعد مسکن، مورد مطالعه منطقه ۲ شهر تهران

فرآیند شهرنشینی بی رویه در قرن اخیر، به خصوص در جوامع توسعه نیافته سبب ایجاد چالش هایی از جمله کاهش کیفیت زندگی و نابرابری در ابعاد گوناگون کالبدی، زیست محیطی، خدماتی، اجتماعی و اقتصادی شده است که در نهایت موجب می شود تا از فضا استفاده بهینه به عمل نیاید و حتی امکانات و منابع به طور یکسان توزیع نشوند که این موضوع خود سبب تضعیف و یا حتی انسجام ملی و جامعه می شود. بنابراین مطالعه و ارزیابی نابرابری در شرایط مختلف اجتماعی و اقتصادی در تمام فضاهای شهری در سنجش میزان عدالت اجتماعی- فضایی می تواند به نیازهای اساسی شهروندان در چارچوب برنامه های اجتماعی و اقتصادی پاسخگو باشد. از این جهت در پژوهش حاضر با استفاده از تحلیل های فضایی-مکانی و با رویکردی عدالت محور به بررسی میزان عدالت اجتماعی در بعد مسکن و در سطح منطقه ۲ شهر تهران پرداخته شده است. روش تحقیق این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و داده های مورد نیاز از شیوه های مطالعات کتابخانهای اسنادی و مرکز آمار ایران به دست آمده است. مدل های سنجش خودهمبستگی فضایی از جمله آماره موران عمومی، گتیسارد جی یا لکه داغ و آماره گتیسارد یا خوشه بندی داده ها برای تحلیل شاخص های عدالت فضایی بر بعد مسکن انجام شده اند و نتایج تجزیه و تحلیل های این پژوهش نشان میدهد که شاخصهای مورد مطالعه از نظر توزیع فضایی دارای خودهمبستگی مثبت نسبتا پایین بوده است و وضعیت نابرابری فضایی با شدت متفاوت در محله ها وجود داشته که بیانگر عدم تعادل فضایی بوده است.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، عدالت فضایی ، نابرابری فضایی ، مسکن ، منطقه ۲ شهر تهران.