تعریف، مفاهیم و نظریات بافت های فرسوده شهری

بافت فرسوده شهری به عرصه هایی از محدوده قانونی شهرها گفته می شود که به دلیل فرسودگی کالبدی، عدم برخورداری مناسب از دسترسی سواره، تاسیسات، خدمات و زیرساخت های شهری، آسیب پذیر بوده و از ارزش مکانی ، محیطی و اقتصادی نازلی برخوردارند .این بافت ها، به دلیل فقر ساکنان و مالکان آنها، امکان نوسازی خود به خودی را نداشته و نیز، سرمایه گذاران انگیزه ای برای سرمایه گذاری در آن را ندارند. به عبارت دیگر بافت مساله دار (فرسوده) عبارت از بافت های شهری است که وجود عوامل و عناصر مختلف در آن، کاهش ارزش های کیفی محیط زیست انسان را (از جنبه های کالبدی، عملکردی، زیست محیطی ، اقتصادیو اجتماعی در) آن فراهم آورده و با کاهش ارزش های سکونتی ، نوسازی در بافت متوقف می شود و میل به مهاجرت در جماعت ساکن افزایش می یابد. بخش چشم گیری از تاریخ و فرهنگ شهر که نشان دهنده ارزش ها ، باورها، اعتقادات، هنرها و توان فنی و ساختار اجتماعی - اقتصادی و سیاسی نسل های گذشته است در این بافت های فرسوده نهفته است و لزوم توجه به طراحی و برنامه ریزی شهری در آنها با توجه به ارزش های محیطی هر منطقه ضروری می باشد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، دیدگاه های مداخله ، کارکردگرایی ، سازندگرایی ، نوسازی