تادیب و تعزیر کودک در گستره قاعده احسان

در تعالیم دینی،تربیت کودک از اهم مصالح به شمار می رود.تربیت کودک وقلمرو تربیتی از او و هدف و چگونگی تربیت در آموزه های دینی در فقه اسلامی و نظام حقوقی ایران مورد پذیرش و پردازش قرار گرفته است.تربیت شامل تعزیر و تادیب و یک حق و تکلیف برای اولیا و صاحبان آن ها محسوب شده و دارای شرایطی؛مانند مصلخت برای کودک بوده و مصلحت نیز شامل دفع ضرر و یا جلب منفعت می باشد.تعزیر کودک که قسمتی از تنبیه است ،در اختیار حاکم می باشد و حاکم در مواردی که نیاز و به مصلحت کودک باشد او را از باب مجازات،تعزیر می کند.این عمل توسط حاکم به قصد خیررسانی و احسان به کودک می باشد که او را از شر بدی ها حفظ و یا به سمت نیکی ها و واجبات سوق می دهد؛بنابراین اگر در این اقدام خیر خواهی توسط حاکم ضرری به کودک برسد چون قصد و نیت احسان بوده است حاکم طبق آیه " ما علی المحسنین من سبیل" ضامن نخواهد بود.عمل احسانی در فقه اسلامی در پرتو شمولیت قاعده ای فقهی به نام قاعده احسان می باشد.آیا قاعده احسان در تربیت ناشی از تنبیه کودک مطلق است و شامل همه ی افرادی که به قصد احسان و خیر خواهی در تربیت کودک اقدامی را انجام می دهند،می باشد و از آنان نفی ضمان می کند و یا خیر شامل مصادیق معین مانند حاکم می باشد و از آنان نفی ضمان می کند؟آیا بع استناد قاعده احسان می توان پدر را که ولایت در تادیب کودک دارد و تادیب قسم دیگر تربیت است،محسن دانست و از او نفی ضمان کرد؟در جایی که تعزیرهایی که بر عهده حاکم می باشد و مسئولیتی ندارد اکر به تشخیص حاکم به عهده ولی قهری سپرده می شود،ایا ولی قهری در آن ها مسئول می باشد و یا خیر؟روش گردآوری مطالب در این مقاله اسنادی- کتابخانه ای و نوع تحقیق توصیفی وتحلیلی می باشد؛بنابراین به استناد قاعده احسان در ضرر ناشی از تعزیر،حاکم ضمانتی ندارد و می توان با استفاده از وحدت ملاک ونیز به استناد قاعده احسان و آیه "ما

کلیدواژه ها:

تادیب ، تعزیر ، ولی قهری ، قاعده احسان ، قاعده ضمان