مروری بر سلول ها و داربست های مهندسی بافت غضروف

غضروف، بافتی بدون خون و لنف در بدن است که به این دلیل، توانایی لازم را برای ترمیم و بازسازی خود در برابر آسیب ها ندارد. آسیب به غضروف می تواند علل گوناگونی داشته باشد، مثل آرتروز، ورزش، سرطان های تهاجمی، استرس های تکراری و التهاب بافت که با توجه به ظرفیت محدود آن در بازسازی و یا ترمیم، نیاز به جایگزینی مناسب دارد که بتواند عملکرد طبیعی بافت را از نظر فیزیکی، مکانیکی، بافت شناسی و بیولوژیکی دارا باشد. از مهمترین روش های جایگزین که راه حلی مفید و مناسب در این زمینه به شمار می رود، استراتژی مهندسی بافت غضروف می باشد. یکی از مهمترین اهداف مهندسی بافت غضروف، ایجاد و توسعه ایمپلنت های غضروفی در شرایط آزمایشگاهی است که پس از پیوند آن به محل آسیب دیده غضروفی، خواص غضروف طبیعی را نشان دهند. سه ترکیب اصلی مهندسی بافت غضروف شامل: منبع سلولی (از جمله کندروسیت های گسترش یافته در محیط آزمایشگاهی و پیش سازهای مزان شیمی)، داربست های زیستی (که روی آن سلول ها کشت می شوند) و فاکتورهای رشد (که عوامل مورد نیاز برای رشد غضروف مهندسی شده را بازسازی کند) می باشد. مواد زیستی مورد استفاده در مهندسی بافت به عنوان داربست به دو دسته کلیطبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می شوند. یک داربست ایده آل، باید دارای خواص زیست سازگاری و مکانیکی مطلوب همراه با زیستتخریب پذیری مناسب بوده و بتواند همراه با تعاملات موثر بین سلولی، فرآیند غضروف سازی را نیز القا نماید. در دهه های اخیر، ازفناوری نانو نیز به عنوان یک ابزار قدرتمند جهت کمک به مهندسی بافت غضروفی استفاده شده است. علم نانومواد روش های جدیدیبرای بهبود و تقویت مهندسی بافت ارائه کرده است. این بررسی جنبه هایی از پیشرفت فعلی در مهندسی بافت غضروف را برجستهمی کند. در این مقاله به تفسیر سلول های مورد استفاده در مهندسی بافت و انواع داربست هایی که در مهندسی بافت استفاده می شود می پردازیم

کلیدواژه ها:

غضروف ، مهندسی بافت ، داربست ، زیست سازگاری