سیر تکاملی دستگاه های تنفس مصنوعی (ونتیلاتورها) از گذشته تا کنون

ونتیلاتور یک دستگاه مکانیکی خودکار است که برای ورود و خروج گاز به داخل ریه ها، طراحی شده است. در ابتدا یک لوله از طریق دهان یا بینی در نای بیمار گذاشته می شود و در موارد استفاده طولانی از دستگاه ، یک سوراخ در ناحیه جلوی گردن روی نای و یک لوله درون نای گذاشته و دستگاه به آنجا وصل می شود و عمل اکسیژن رسانی را انجام می دهد. در واقع وظیفه ی اصلی دستگاه ونتیلاتور عمل اکسیژنرسانی به ریه و کمک کردن در از بین بردن کربن دی اکسید از ریه ها است. ونتیلاتور به بیمارانی که اختلال درسیستم تنفسی دارند کمک می کند و عمدتا در بیماری های قلبی و ریوی و معمولا در بخش های۱NICU ، CCU۲،ICU۳ واورژانس به ونتیلاتور نیاز داریم. این دستگاه به طور کلی به دو دسته ی حجمی و فشاری تقسیم می شود. ونتیلاتور حجمی، حجم ثابتی از گاز را بدون توجه به فشار مورد نیاز در هر نفس به بیمار می رساند. در ونتیلاتورهای فشاری هدف، رسیدن به فشار از قبل تعیین شده با کمک حجمی از گاز است که توسط دستگاه داده می شود. ونتیلاتور مانند هر دستگاه دیگر پزشکی مزایا و معایبی دارد. از مزایای آن می توان به اصلاح اکسیژن رسانی در بیماری های مزمن انسداد ریه اشاره نمود. و از معایب آن می توان به مشکلات پنوموتوراکس و ابتلا به عفونت های ریوی اشاره نمود.هدف این مقاله مروری بر انواع دستگاه های ونتیلاتور از نسل گذشته تا کنون است تا با این اطلاعات، مراقبت های پزشکی و پرستاری بهتر صورت گیرد

کلیدواژه ها:

ونتیلاتور ، مزایا و معایب ، اکسیژنرسانی ، عملکرد ونتیلاتور ، کالیبراسیون