متن پژوهی خطبه ۱۹۲ در نهج البلاغه

این خطبه طولانی ترین خطبه نهج البلاغه است که امام علی (ع) تکبر، غرور و تعصبهای بیجا را می گویند. این خطبه شامل مذمت ابلیس به خاطر استکبار و ترک سجودش نسبت به آدم(ع) است. شیطان اولین کسی است که بر عدم پذیرش حق اصرار ورزید، و پیرو خودخواهی شد. این خطبه مردم را از پیروی راه او برحذر می دارد. سید رضی در آغاز خطبه آورده است: "و من الناس من یسمی هذه الخطبه بالقاصعه" این خطبه را کوینده شروع می کند. هر چند کلمه قاصعه در این خطبه به کار نرفته است. این خطبه بر محور کوبیدن تعصب های جاهلی، تکبر و خود برتربینی مخصوصا تعصبات قبیلگی و نژادی و گروهی است که سرچشمه بسیاری از اختلافات، نابسامانی ها و مفاسد اجتماعی است. توجه به مجموع خطبه و شان ورود آن این حقیقت را روشن می سازد.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، خطبه ۱۹۲ ، اخلاق اجتماعی ، تکبر