نگرش پیوندگرا به جایگاه فردوسی و شاهنامه در میان اقوام افغانستاندر دوران جدید

بدون شک فردوسی و شاهنامه از شاهکارهای ادبی دنیای ایرانشهر محسوب می شود. شاهنامه فردوسی حدومرز در میان ملل کشورها به لحاظ زبانی را از میان برداشته است. افغانستان به عنوان مهد تمدن آریان، کهن خود را دایه دار شاعران بزرگ فارسی دری و به خصوص فردوسی بزرگ می داند. مقاله حاضر جایگاه فردوسی و شاهنامه را در میان اقوام افغانستان بررسی کرده و از روش اسنادی و کتابخانه به شیوه تحلیلی و توصیفی استفاده شده است. در این پژوهش تلاش صورت گرفته تا دیدگاه و نظریات اقوام مختلف را در مورد جایگاه فردوسی و شاهنامه در افغانستان به صورت همه جانبه موردبررسی قرار بدهد. در افغانستان تمام اقوام به زبان فارسی دری و شاعران این زبان احترام قائل بوده و به شاهنامه فردوسی به عنوان یک گنجینه ادبی و حماسی می بینند. هرچند در دوران مدرن و همزمان با شکل گیری دولت مدرن در افغانستان با کمک خارجی ها، ملیت فردوسی، مذهب و گرایش وی مورد اختلاف محققان و گروه های سیاسی و قومی افغانستان قرار داشته است؛ اما تمامی اقوام به ارزشمندی فردوسی به عنوان یک نماد ملی و هویتی توجه دارند. این مسئله به حدی است که حتی پشتون ها نیز، شاهنامه را به زبان خودشان ترجمه کرده و در مسائل مختلف ادبی و فرهنگی از نماد فردوسی نیز استفاده می کنند.

کلیدواژه ها:

ابوالقاسم فردوسی ، شاهنامه ، اقوام ، افغانستان.