روش شناسی ارتباط مفاهیم تهلیل و تکبیر یا اثبات توحید وجودی در باین امیرالمومنین (ع)

؛«تهلیل» به معنای «لا اله الا الله» و «تکبیر» به معنای «اکبر به آن یوصف» بوده و در تفاسیر قرآن و شروح نهج البلاغه غالبا به ترجمه و تحلیل عبارات مجزای از سیاق و متن، پرداخته شده است. در این پژوهش با روش مفهوم شناسی، تحلیل واژگانی، توجه به سیاق و لحاظ نمودن قواعد زبان شناسی؛ به تحلیل دو عبارت «تهلیل» و «تکبیر» در متن و با توجه به سیاق و نیز ارتباط با کلید واژه های دیگر متن پرداختیم و به این نتیجه دست یافتیم که تسبیح، تحمید، تهلیل و تکبیر چهار رکن توحید هستند که در عبارات توحیدی در پس هم آمده و با ایجاد معرفت و شناخت نسبت به خدا، فرق نهادن بین خالق و مخلوق، یکتایی و تک بودن خدا را اثبات نموده و اقرار به بی نظیر بودن و تنها پرستیدنی بودن خدا را نتیجه می دهند. نسبت دادن تمامی خوبی ها، خبرها، حسن ها و صفات نیک به خدا، اقرار به وحدانیت او و این که در متن زندگی تنها خداست که موثر در وجود است و سپس درک عظمت او از نتایج فقه الحدیثی چنین تحلیلی است. در این پژوهش، از چنین تحلیلی با اصطلاح « وجودی»، «تهلیل وجودی» و «تکبیر وجودی» یاد شده است.

کلیدواژه ها:

تهلیل ، تکبیر ، صفات ، آیات ، نهج البلاغه