اثربخشی آموزش شعر درمانی به شیوه گروهی بر مهارتهای اجتماعی و ابعاد آن در کودکان گوشه گیر ۷ تا ۱۲ ساله ناحیه ۴ شهر اصفهان

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش شعر درمانی به شیوه گروهی بر مهارتهای اجتماعی و ابعاد آندر کودکان گوشهگیر ۷ تا ۱۲ ساله انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر ۷ تا ۱۲ سال مدرسه حسینعلی زارعی واقع درناحیه ۴ شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بود، که از بین آنها با روش در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به شیوه انتصاب تصادفی در دو گروه مساوی ۱۵ نفری گمارش شدند. جهت گردآوری داده ها از مقیاس گوشه گیری (شهیم، (۱۳۷۵ و مقیاس مهارت اجتماعی (ماتسون و همکاران، (۱۹۸۳ استفاده شد. برای آزمودنیهای گروه آزمایش ۸ جلسه شعر درمانی به صورت جلسات هفتگی ۱ ساعته برگزار شد اما برای آزمودنیهای گروه کنترلاین برنامه اجرا نشد. تحلیل داده ها با روشهای آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چندمتغیری با نرم افزار آماریSPSS نسخه ۲۶ انجام شد. یافته ها نشان داد که مداخله به شیوه شعر درمانی در مرحله پس آزمون در آزمودنیهای گروه آزمایش موجب بهبود میانگین نمره مهارت اجتماعی و ابعاد آن (مهارت اجتماعی مناسب، پرخاشگری، ارتباط با همسالان، رفتار غیراجتماعی، برتری طلبی) شده است. نتایج نشان دهنده اهمیت روششعر درمانی بر بهبود وضعیت روانی و اجتماعی کودکان گوشهگیر بود. بنابراین، متخصصان روانشناسی و درمانگران میتوانند از روشهای برگرفته از ادبیات به ویژه شعر درمانی برای مداخله در بهداشت روانی وحمایت روانی-اجتماعی کودکان دارای نیازهای روانشناختی استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

شعر درمانی ، مهارتهای اجتماعی ، کودک گوشه گیر