مقایسه تمایزیافتگی خود و ناگویی خلقی در افراد مبتلا به سوءمصرف مواد و افراد بهنجار

هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه تمایزیافتگی خود و ناگویی خلقی در افراد مبتلا به سوء مصرف مواد و افراد بهنجارمی باشد. این مطالعه، یک پژوهش توصیفی از نوععلی- مقایسه ای است. جامعه آماری در این پژوهش شامل تمامی افراد مراجعه کننده بهکلینیک های ترک اعتیاد استان گیلان در سال ۱۴۰۰ بود. تعداد ۲۰۰ نفر ۱۰۰) نفر سوء مصرف کننده و ۱۰۰ نفر سالم) به صورت دردسترس از مراجعین به کلینیک ها در شهر رشت به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به پرسشنامه های تمایزیافتگی خود و مقیاس ناگویی خلقی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج حاکی از آن است که بین افراد سوء مصرف کننده و افراد سالم از لحاظ تمایزیافتگی خود و ناگویی خلقی تفاوت معناداری وجود دارد و میانگین نمرات افراد سوء مصرف کننده نسبت به افراد سالم در متغیر ناگویی خلقی و بیشتر و در متغیر تمایزیافتگی خود کمتر بود. نتایج به دست آمده می تواند در راستای اقدامات پیشگیرانه و نیز درمان سوء مصرف مواد مورد بهره برداری قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خود ، ناگویی خلقی ، سوء مصرف مواد