نگرشی به جایگاه پیاده مداری در فضای شهری با تمرکز بر حس دلبستگی به مکان؛ نمونه ی موردی: خیابان قارن ساری

امروزه طرح های توسعه ی شهری در گسستی عمیق با سنت گذشته ی خود و با محوریت حرکت سواره در فضای شهری و کم رنگ شدن حضور عابران پیاده شکل گرفته اند. این امر موجب کاهش تعاملات اجتماعی، کیفیت، امنیت، سرزندگی و... در فضای شهری شده است. به نظر می رسد، خلق فرصت قدم زدن با احداث پیاده راه در شهرهای معاصر رویکردی مناسب در جهت ایجاد و ارتقای حس دلبستگی به فضای شهری باشد. از این رو در پژوهش حاضر، خیابان قارن ساری به عنوان یکی از خیابان-های اصلی که مرکز تجاری این شهر نیز محسوب می گردد؛ به عنوان نمونه ی موردی پژوهش، با هدف ارزیابی اثر اجرای طرح پیاده راه، بر دلبستگی به فضای شهری اجرا گردید. پژوهش حاضر از نظر ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از لحاظ روش، پیمایشی محسوب می شود. جامعه ی آماری تحقیق شامل مراجعان پیاده و سواره ی خیابان قارن ساری بودند که تعداد نمونه ی آماری با استفاده از فرمول کوکران ۳۰۰ نفر محاسبه گردید؛ همچنین ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی محقق ساخته بوده است که با آلفای کرونباخ ۰.۸۶۲ تایید گشت. در انتها جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و از روش آزمون T- استیودنت استفاده گردید. نتایج حاصل حاکی از آنست که فاکتورهای آشنایی و خوانایی در این خیابان در شرایط مطلوبی بوده و فاکتورهای قلمرویابی و شخصی سازی در شرایط مطلوبی قرار ندارند که این امر موجب قرارگرفتن شاخص تعامل شناختی در بالاترین رتبه و شاخص تعامل رفتاری در پایین ترین رتبه شده است.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، حس دلبستگی به مکان ، فضای شهری ، خیابان قارن ، شهر ساری.