بررسی چگونگی تداعی مفهوم عشق و رنج در شعر فروغ فرخزاد

عشق و رنج به سان دو قلوهای بهم چسبیده هستند که از بدو خلقت بشر این دو حس انسانی و خالص دوشادوش هم همراه و همنشین هر انسان عاشق و آگاه بودند. ادبیات و شعر میدان ابراز این دو عاطفه هستند همانگونه که فروغ فرخزاد شاعر نام آشنای ایرانی در اشعار خود بی ترس و واهمه از عشق و رنج هایش سخن می گوید. وی بهترین لحظات روزگار خود را در عشق می بیند و تصاویر زنده ارائه دهنده وی از عشق، روشن و زیباست و کاه در برخی موارد تیره و پر از اندوه و رنج است. اگر به زندگی نامه این شاعر برجسته، نظری افکنیم، بی گمان از ناکامی هایی که این زن در زندگی شخصی خویش و در زندگی اجتماعی متحمل شده آگاهی خواهیم یافت و متوجه می شویم که مسائل و حوادث میان تولد تا مرگ در زندگی فروغ، توانسته اند از او شاعری متفاوت و مبتکر بسازند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی چگونگی تداعی مفهوم عشق و رنج در شعر فروغ فرخزاد پرداختیم، نتایج به دست آمده نشان می دهد، که عشق از موضوعات مهم و اساسی زندگی فروغ فرخزاد است و مهمترین بخش شعر او مختص عشق است و اکثر اشعار او به جدایی و دوری از معشوق مربوط است. فروغ فرخزاد در اشعار خود رویکرد و دیدگاهی عاشقانه نسبت به رنج و درد دارد و بیشتر دردهای فروغ مربوط به زندگی فردی او هست اما به درد و رنچ دیگران نیز توجه دارد.

کلیدواژه ها:

تداعی مفهوم ، عشق ، رنج ، شعر و فروغ فرخزاد