بررسی تاثیر استفاده از متفورمین و بقای بیماران مبتلا به سرطان پانکراس

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 230

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AGOC05_013

تاریخ نمایه سازی: 25 مرداد 1401

چکیده مقاله:

مقدمه و هدف: میزان بقا یعنی مدت زمان معینی که افراد پس از تشخیص بیماری زنده می مانند. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا، سرطان پانکراس( P.C ( در کلیه مراحل، میزان بقاء نسبی یک ساله ۲۰ ٪ و پنج ساله ۷ ٪ دارد. این میزان بقا پایین نشان دهنده تشخیص دیررس و پیشرفت سرطان درحد متاستاز است. برخی مطالعات نشان دادند که متفورمین ممکن است بر برخی از سرطانها تاثیر مثبت داشته باشد. با این حال، تاثیر آن بر P.C بحثبرانگیز بوده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر متفورمین بر بقا در بیماران مبتلا به P.C است.مواد و روش ها: پایگاه های علمی PubMed ، Scopus ، Medline و Google Scholar برای یافتن مقالات با کلمات کلیدی "پانکراس"،"سرطان"، "متفورمین" و "بقا" مورد استفاده قرار گرفتند و در مجموع ۱۴ مقاله مرتبط با موضوع بررسی شدند.یافته ها: به طور کلی متفورمین می تواند سبب کاهش بروز سرطان، کاهش مرگ و میر ناشی از سرطانها، افزایش پاسخ به رادیوتراپی و شیمی درمانی،و کاهش احتمال عود شود. از بین مقالات یافت شده ۱۲ مقاله به صورت کوهورت و ۲ مقاله به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی ) RCT ( بودند. از بینمقالات کوهورت، ۶ مقاله نشان دادند که مصرف متفورمین سبب افزایش بقا در بیماران مبتلا به P.C نمی شود، و در مقابل نیز ۶ مقاله کوهورت نشانداد که مصرف متفورمین سبب افزایش بقا در بیماران مبتلا به P.C می شود. در ۲ مقاله RCT نتایج نشان داد که مصرف متفورمین سبب افزایش بقادر بیماران مبتلا به P.C نمی شود.نتیجه گیری: داروهای موجود در حال حاضر برای درمان سرطان پانکراس گران قیمت بوده، افزایش کمی در بقای کلی بیماران داشته و با عوارضجانبی بیش از حد همراه هستند. لذا استفاده از داروهای غیرسرطانی می تواند کمک کننده باشند از جمله متفورمین که ایمنی بالا داشته و به خوبیتحمل می شود. اما بر اساس مقالات موجود نتایج قطعی که نشان دهد متفورمین سبب افزایش بقا در مبتلایان P.C می شود وجود ندارد، و نیاز بهمطالعات بیشتر بخصوص آینده نگر و RCT در این زمینه می باشد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

امیر منصوری

هیات علمی دانشکده علوم پزشکی گراش، گراش، ایران

مژگان امیری

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده علوم پزشکی گراش، گراش، ایران،

فاطمه رستمی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده علوم پزشکی گراش، گراش، ایران،