بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-۱αو ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی

سابقه و هدف: آنفارکتوس میوکارد یک وضعیت نکروزی حاد عضله قلب است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-۱α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی بود. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، ۳۲ سر موش صحرایی نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین تناوبی با شدت بالا، مکمل، کنترل و تمرین به همراه مکمل تقسیم شدند. تمرین در دو گروه شدت بالا و تمرین به همراه مکمل شامل اجرای هشت هفته فعالیت ۴دقیقه ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد VO۲max بود. کورکومین نیز به میزان mg/kg ۱۰۰ استفاده شد. بیان ژن PGC-۱α و ERR-α میتوکندریایی با استفاده از روش  Real-time PCRبه دست آمد. داده ها از طریق ﺁزمون شاپیرو - ویلک و تحلیل واریانس یک طرفه ﺁنالیز شدند. نتایج: آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت معنی داری در بیان ژن PGC-۱α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی در گروه های پژوهش نشان داد (۰/۰۰۱=P). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی دار بیان ژن PGC-۱α و ERR-α در گروه تمرین و تمرین به همراه مکمل نسبت به دو گروه کنترل و مکمل بود (۰/۰۰۱=P). بین دو گروه کنترل و مکمل نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: تمرین تناوبی به تنهایی و در تعامل با کورکومین باعث افزایش بیان ERRα و PGC-۱α در بافت قلب موش های نر مدل سکته قلبی می شود. به نظر می رسد تمرین تناوبی و مصرف کورکومین می تواند راه مناسبی برای افزایش بیوژنز میتوکندریایی و بهبود عملکرد قلب در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

High intensity interval training ، Curcumin ، PGC-۱α ، ERR-α ، تمرین تناوبی با شدت بالا ، کورکومین ، PGC-۱α ، ERR-α