ارزیابی چالش های حمل و نقلی توسعه زیرساخت های انسان محور در شهرها همراه با مطالعه موردی

در گذشته برای طراحی زیرساخت شبکه حمل­ و­نقل شهری تنها خودروها به عنوان معیار طراحی قرار گرفته اند و تمام پارامترهای طراحی شبکه معابر شهری صرفا با توجه به مشخصات وسایل نقلیه استخراج شده است. با معرفی و توسعه پیاده راه به عنوان یک زیرساخت انسان محور در مجموعه شبکه معابر شهری، طراحی و حتی تبدیل معابری که قبلا صرفا برای وسایل نقلیه طراحی شده بودند به این نوع از زیرساخت ها توسعه یافت. این در حالی است که تبدیل بخش­هایی از شبکه معابر شهری به معابری برای استفاده اختصاصی عابرین پیاده یا به عبارت ساده تر پیاده راه سازی با توجه به ایجاد برخی محدودیت ها در سطح شبکه و به خصوص در معابر اطراف پروژه همواره باعث بروز مشکلات مختلف شده است. با این وجود استفاده از روش های علمی حمل ونقل می تواند مانع از بروز مشکلات این چنینی در پروژه های مذکور شود. هدف عمده این تحقیق ارزیابی تاثیرات ایجاد زیرساخت انسان محور در سطوح شبکه و پروژه و کاهش تاثیرات منفی احتمالی آن در راستای افزایش شانس موفقیت این نوع پروژه ها است. در همین راستا با انجام مدلسازی در دو سطح کلان نگر و خردنگر تبدیل معابر سواره رو به زیرساخت پیاده روی هم در سطح شبکه و هم در سطح پروژه مورد بررسی قرار گرفت. مطابق نتایج تحقیق ایجاد زیرساخت پیاده روی در سطح شبکه با تبدیل معبر سواره رو به پیاده راه موجب افزایش ۲ درصدی در میزان سفر و نیز افزایش ۱.۵ درصدی مجموع آلاینده­های تولید شده در سطح شبکه شده و از طرفی باعث کاهش حدود ۱ درصدی در میزان تاخیر کل شبکه می شود. علاوه بر این باعث کاهش سرعت و افزایش تاخیر در سطح پروژه می شود که با برخی اقدامات اصلاحی پیشنهادی می توان مقادیر کاهش سرعت و افزایش تاخیر را در راستای موفقیت این نوع پروژه ها متعادل کرد.

کلیدواژه ها:

زیرساخت انسان محور ، توسعه ، شبکه شهری ، مدلسازی ، پیاده راه سازی