ساماندهی ایستگاه های آتش نشانی بر پایه مدیریت بحران

ایجاد امکانات جدید شهری، نیازمند مطالعه دقیق در زمینه نحوه استقرار صحیح آنها در مناطق مختلف یک شهر است. جهت تخصیص درست امکانات شهری، اولین نکته اساسی، انتخاب مکان بهینه با توجه به شرایط متفاوت و گاها متضاد است. این مساله زمانی اهمیت می یابد که فاکتورهای بسیار مهمی مانند نجات جان انسان ها مدنظر قرار داده شوند. با توجه به گسترش شهرنشینی ضرورت اهتمام به مسئله ایمنی بیش از پیش آشکار می شود. با توجه به محدودیت ها افرایش دهد و بیشترین فایده و کمترین هزینه را عاید جامعه کند(حبیبی و نظری، ۱۳۸۶) بدین منظور توزیع بهینه ی کاربری ها و مراکز خدماتی مساله ای است که اغلب اوقات برنامه ریزان با آن سر و کار دارند.چرا که به دلیل رشد پرشتاب جمعیت و کالبد شهرها، مشکلاتی مانند کمبود و عدم توزیع فضایی مناسب کاربری ها به وجود آمده است. ایستگاه های آتش نشانی به عنوان مکانی جهت استقرار و انتظار خودروهای آتش نشانی و امداد، از جمله مراکز مهم و حیاتی خدمات رسانی در شهرها هستند. استقرار هر عنصر شهری در موقعیت فضایی- کالبدی خاصی از سطح شهر، تابع اصول و قواعد و سازوکار (مکانیسم های) خاصی است که در صورت رعایت شدن به موفقیت و کارایی عملکردی آن عنصر در همان مکان مشخص خواهد انجامید؛ در غیر این صورت چه بسا مشکلاتی بروز کند. ایستگاه های آتش نشانی به عنوان مکانی جهت استقرار تاسیسات و تجهیزات امداد و نجات، از جمله مراکز مهم و حیاتی خدمات رسانی در شهرها هستند که نقش مهمی در تامین ایمنی و آسایش شهروندان و توسعه اقتصادی شهرها ایفا می نمایند. هدف مقاله حاضر ساماندهی ایستگاه های آتش نشانی بر پایه مدیریت بحران با روش توصیفی- تحللی می باشد. نتایج نشان می دهد یکی از معیارهای توسعه رفاه اجتماعی، افزایش سطح ایمنی جامعه و دسترسی مناسب و مطلوب شهروندان به زیرساختهای ایمنی در زمان بروز مخاطرات و بحران های شهری است. مکانیابی مطلوب مراکز خدمات امداد درکنار سایر کاربریهای اساسی، یکی از عوامل مهم در پایداری عملکرد

کلیدواژه ها:

ضرورت مکانیابی ، مکانیابی بهینه ،