نقش رشد هوشمند شهری در رسیدن به اهداف توسعه پایدار

مفهوم رشد هوشمند از جایگزین های عمده توسعه در برابر پراکندگی است که با تمرکز بر تجدید حیات شهری و گسترش گزینه های حمل و نقل به دنبال ساخت مکان های جوامع است. رشد هوشمند شهری مفهومی است که بر گسترش کالبدی هوشمندانه و برنامه ریزی شده شهر تاکید می کند تا از پراکندگی شهری جلوگیری شود. امروزه افزایش جمعیت علت اولیه ی گسترش سریع شهرها محسوب می شود، لیکن پراکندگی نامعقول آن اثرات نامطلوبی بر محیط طبیعی و فرهنگی جوامع می گذارد. تلاش های زیادی برای برطرف ساختن اثرات منفی گسترش پراکنده شهرها به عمل آمده که عمده ترین آنها راهبرد رشد هوشمند به عنوان یکی از راهکارهای مقابله با پراکندگی توسعه شهری است که در واقع رشد هوشمند جایگزینی برای پراکندگی محسوب می شود. حامی طرح فضای مشترک عبور انسان و ماشین هردو بطور متعادل است. جنبشی که بر ترغیب حضور مردم در مراکز شهری و تردد اتومبیل در اطراف آنها، با طیف متنوعی از زیرساخت ها و فضاهای تجاری و عمومی سازماندهی و تاکید می شود. از سال۱۹۷۰ ایده های مدرنیستی در طراحی و برنامه ریزی شهری مورد تردید قرار گرفت و بحث استفاده از دوچرخه و تقویت روستاشهرها دوباره بالا گرفت. برخی بر کاهش استفاده از اتومبیل و ارتقا اجتماع های کوچک محلی تاکید کردند و برخی دیگر مانند دیوید والتر معمار، طراح و برنامه ریز انگلیسی و استاد تمام دانشگاه چالوت در کارولینای شمالی صاحب چند جایزه در طراحی و برنامه ریزی شهری از انگلستان و امریکا با طرح ایده های جدید در برنامه ریزی سکونتگاهی، به عنوان مبدع اولیه این مدل شناخته شده است. بر این اساس هوشمندسازی، با بهره گیری از شاخص هایی همچون حکمروایی هوشمند، محیط زیست هوشمند، اقتصاد هوشمند، تحرک هوشمند، زندگی هوشمند و مردم هوشمند، رویکرد موثری در جهت نیل به پایداری(در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، محیطی و کالبدی) محسوب می گردد.

کلیدواژه ها:

رشد هوشمند شهری ، اهداف توسعه پایدار