مشارکت اجتماعی در تحقق پروژه عمرانی در سکونتگاه غیر رسمی

مشارکت و نشاط اجتماعی از مولفه های رفاه اجتماعی به شمار می رود و بیش از مداخلات پزشکی و روانی به عوامل اجتماعی و اقتصادی وابسته بوده و در عین حال، یکی از مفاهیم محوری توسعه پایدار است. از سال ۲۰۰۰ به بعد در بحثهای سازمان ملل برای تعیین سطوح توسعه یافتگی کشورها، متغیرهای نشاط، امید به آینده، خشنودی و رضایتمندی افراد جامعه نیز به عنوان یک متغیر کلیدی وارد محاسبات شده است؛ به این صورت که اگر مردم یک جامعه احساس نشاط، خشنودی و رضایتمندی نکنند، نمی توان آن جامعه را توسعه یافته تلقی نمود. تهیه طرح های عمرانی توسط مدیریت شهری در جهت رفاه، آسایش و آرامش شهروندان است. عدم توجه به نظرات و خواسته های شهروندان در تهیه و اجرای طرح ها موجب می گردد که طرح های پیشنهاد شده، با علایق و ساختار محیطی و ذهنی شهروندان در تناقض باشد. این تناقض منجر به عدم همکاری و مشارکت شهروندان در تهیه، اجرا و نگهداری و حفاظت از طرح ها را منجر شده و موجب دوباره کاری و هدر رفت انرژی، وقت و هزینه های اضافی می گردد. نتایج نشان می دهد نبود منابع مهم ترین معضل نیمه کاره رها شدن پروژه های عمرانی است، استفاده از منابع خرد و کلان مردم به صورت مستقیم به ایجاد اشتغال برای آن ها منجر خواهد شد؛زیرا با احیای پروژه های عمرانی بسیاری از مشاغل از رکود فعلی خارج شده و بسیاری از جوانان صاحب شغل می شوند. در این بین واگذاری بسیاری از پروژه ها به بخش خصوصی باعث کاهش هزینه های مدیریت شهری و در نتیجه اداره ارزان شهر می شود.

کلیدواژه ها:

مشارکت اجتماعی ، پروژه عمرانی ، سکونتگاه غیر رسمی