مدیریت تغییرات کاربری اراضی در محلات بافت فرسوده

پس از گذشت چندین دهه از تهیه طرح ها و برنامه هائی که ماحصل آنها استفاده از الگوهای رایج در ساخت و ساز شهری درکشورهای مختلف است، انتظار بر این بود که شهرها براساس اصول و قوانین صحیح بنا شده و با توجه به قابلیت های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و منطقه ای رشد و توسعه یابند. شهرنشینی نتیجه اجتناب ناپذیر توسعه سریع جوامع انسانی در جهان است. این امر نخست در کشورهای غربی گسترش یافت و سپس از دهه ۱۹۵۰ در کشورهای در حال توسعه آغاز شد(Zhang et al., ۲۰۱۸: ۲۴۷). در اوایل دهه ۱۹۰۰، جمعیت شهرنشین فقط شامل ۱۵درصد جمعیت جهان می شد. این رقم در سال ۲۰۰۷ به بیش از ۵۰درصد رسید. پیش بینی شده است حدود ۶۴درصد از جمعیت کشورهای در حال توسعه و ۸۶درصد از جمعیت کشورهای توسعه یافته تا سال ۲۰۵۰، شهرنشین خواهند شد (United Nations, ۲۰۱۴). فرم شهری نتیجه نیروهای تاثیرگذار اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، حقوقی، سازمانی و زیست محیطی است که در مسیری همزمان و گاه متناقض باعث شکل گیری فرم شهر می شوند (Rocha Campos et al., ۲۰۱۸: ۷۷۴). تغییر کاربری زمین، فرایند پویا و پیچیده ای است که سیستم های طبیعی و انسانی را به هم مرتبط می کند (Koomen et al., ۲۰۰۷: ۲). و نتیجه شبکه ای پیچیده، تعامل بین نیروهای بیوفیزیکی و اجتماعی اقتصادی در فضا و زمان است(بریاسولیس، ۱۳۸۹: ۱۶۲)؛ از یک سو با آلودگی هوا، آب و فرسایش خاک مرتبط است و از سوی دیگر با تغییر جمعیتی و اقتصادی پیوند دارد؛ همچنین بسیاری از مسائل محیطی را هم در سطح جهانی و هم در سطح محلی به وجود می آورد؛ ازجمله انتشار گازهای گلخانه ای، کاهش تنوع زیستی، رسوب گذاری دریاچه ها و رودخانه ها، جنگل زدایی و بیابان زایی (Walker, ۲۰۰۴: ۲۴۷)؛ به همین دلیل به مثابه یکی از مهم ترین مباحث توسعه پایدار مطرح است (Rimal, ۲۰۰۵: ۸۰).

کلیدواژه ها:

مدیریت تغییرات کاربری اراضی ، دمحلات بافت فرسوده