عوامل موثر بر شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی در ایران و راهکارهای توانمندسازی آن

سکونتگاه های غیررسمی به مثابه یکی از پیامدها و ویژگی های بارز شهرنشینی معاصر در کشورهای درحال توسعه و ازجمله ایران بوده است. طی سده گذشته رویکردهای متفاوتی از سوی نظام برنامه ریزی در کشورهای مختلف برای حلیا کاهش ابعاد این مساله برگزیده و اجرا شده است. یکی از دلایل اصلی شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی درکلان شهرهای کشورهای جهان، به خصوص کشورهای در حال توسعه، شهرنشینی شتابان و تخلیه شدن روستاها در اینکشورها به دنبال انقلاب صنعتی بود. در ایران، از سال ۱۳۳۲ به بعد رابطه نسبتا متوازن شهر و روستا که با جذب مازاداقتصادی روستا توسط شهر به پیدایش شبکه منسجمی از شهر و روستا میانجامید، بر هم خورد. و به تدریج عرضه نیرویکار بر تقاضای آن فزونی یافت و ناتوانی برنامه ریزی های کالبدی و مسکن زمینه ظهور پدیدهایی به نام اسکان غیررسمی را در حاشیه شهرها فراهم کرد. در رویکرد توانمندسازی مرکز توجه، ساکنان شهر و مردم هستند و دولت متعهدمیگردد که تسهیلات لازم را برای آنان فراهم کند. بهسازی شهری همراه با توانمندسازی اجتماعات محلی،رهیافت نوینی برای حل مساله فقر شهری است که دیگر مهندسی ساختمان و تزریق منابع مالی صرف را ره گشانمیداند بلکه مهندسی اجتماعی با حمایت و تسهیل بخش عمومی و سازمان های غیردولتی، محلی و مشارکتفعال ساکنان مورد توجه قرار دارد هادیزاده، ۳۹:۱۳۸۲ آنچه در این رویکرد کلیدی است، تاکید ویژه بر افزایشدرآمد و فقرزدایی خانوار است صرافی، ۹:۱۳۸۱

کلیدواژه ها:

سکونت گاه های غیر رسمی ، فقرشهری ، توانمندسازی ، ایران