استفاده از کودکان کار و مبانی جرم این عمل در قوانین جمهوری اسلامی ایران

کودکان از آسیب پذیرترین افراد جامعه بشری محسوب میشوند. به همین جهت بسیاری از صلح جویان ومبلغات حقوق بشر از دیر باز تاکنون مردم را از هر قبیله و نژاد که بودند به ترحم، شفقت و گذشت از انتقام جویی دعوت میکردند. چرا که گاهی برای به اقرار درآوردن پدر یا مادری، کودکان آنان را در حضورشان زجر و شکنجه میدادند. با پیشرفت تمدن میزان مسئولیت اطفال در ارتکاب جرایم با در نظر گرفتن سن آنها مورد توجه قرار گرفت و مجازات آنان تا حدودی خفیف تر از بزرگسالان مقرر گردید. با این حال کودکان همواره مورد سوء استفاده و بهره کشی قرار میگیرند. در بسیاری از موارد شدت و وسعت بهره کشی نسبت به کودکان چنان است که عناوین موجود در حقوق کیفری برای نشان دادن قبح عمل کفایت نمیکند و جز با عنوان فاجعه از آن نمیتوان تبعیت کرد. ضعف قوانین و مقررات کیفری، از یک طرف و ناتوانی ضمانت اجراهای قوانین، از طرف دیگر این واقعیت دردناک را دامن میزند. کودکی عاملی است که جنبه ها و آثار مختلف آن در حقوق کیفری و جرم شناسی همواره موضوع مطالعات و مقررات ویژهای قرار گرفته است. زیرا کودکان هم در مقابل بزهکاری و هم در مقابل بزهدیدگی ضعیف هستند و آسیب پذیری بیشتری نسبت به بزرگسالان دارند، بنابراین رسالت حقوق کیفری، حمایت و مصون کردن کودکان بزهکار و بزه دیده در برابر تکرار بزه دیدگی و بزه کاری است.