نهج البلاغه ، شهادت و ایثار

فرهنگ ایثار و شهادت» حضور شگرف انسانیت در هر جا و هر روز مانده ی بزرگ و روح انسان است، در تداوم اعصار. محتوای راستین زمان است، در ملکوت زمین ضربان قلب خورشید است در سینه ی خاک. تجسم اعلای وجدان بزرگ است، در دادگاه روزگار. حضور نور است، در سیطره ی بی امان ظلمت... صلابت شجاعت انسان است، در تجلیگاه ایمان و براستی «فرهنگ عظیم ایثار و شهادت» طواف خون است در احرام فریاد... تجلی کعبه است، در میقات خون. شفق خون بار است در فجر آگاهی، بارش خونین لحظه هاست، بر ارواح خروشان باز خوان تورات و انجیل و زبور است، در معبد اقدام . حنجره ی خونین کوه «حراء» است، در ستیغ ابلاغ و تجدید مطلع رجزهای «بدر» است و «حنین». انفجار نماز است در شهادت و انفجار شهادت است در نماز. بانگ رسای همه ی انسان هاست، در همه ی تاریخ، از همه ی حنجره های پاک خدایی، خصوصا شهید راه محراب حضرت علی(ع) و اینک فرهنگ ایثار و شهادت از دیدگاه نهج البلاغه: خطبه ی ۱۸۱ نهج البلاغه در زمینه ی فرهنگ ایثار و شهادت اذعان می دارد که((کسی که از دنیا دل بریده و به آن سرا دل بسته است، به زندگی زبونانه تن نمی دهد هیچگونه مصلحت اندیشی را تاب نمی آورد، شجاعانه در برابر ستم و درویی می ایستد و از هیچ چیز نمی هراسد. آنکه شوق مرگ سرخ دارد، از دنیا دل بریده، فریفته ی زینت ها و زیورهایش نمی شود. این انسان چنان ارجمند است که یادش در خاطر حجت خداوند نقش می بندد.)) امام علی (ع) با عباراتی حسرت بار از یاران شهیدش چنین یاد می کند((... بندگان نیک خداوند آهنگ رفتن کردند و ارزش های ناچیز و ناپایدار نیا را بر ارزش های فراوان و فناپذیر آخرت برگزیدند. آری، برادران هم رزمی که خون شان در صفین فرو ریخت، از این که امروز زنده نیستند - تا خوراکشان غم و نوشابه شان خوناب دل باشد - هیچ زیانی نکردند ایشان با جرئت بر این حقیقت تاکید می کند که آنان به دیدار خداوند شتافتند، پس پاداششان را به کمال پرداخت و در پی سال های نگرانی و ترس در سرای امنیت مقامشان داد)).

کلیدواژه ها:

علی (ع) ، نهج البلاغه ، شهادت ، ایثار .