رویکردهای مواجهه با پدیده بازنشستگی و سالمندی؛ از سیاست های دولتی تا ظرفیت های محلی

یکی از مسائل عمده جمعیتی عموما در کشورهای جهان مسئله سالخوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است. در حال حاضر کشور ایران نیز مرحله انتقال ساختار سنی جمعیت از جوانی به سالخوردگی را تجربه می کند. روند تغییرات جمعیت شناختی و افزایش سالمندی در کشور از یک سو و چالش های موجود در نظام بازنشستگی و ارائه خدمات به سالمندان از سوی دیگر، از جمله مسائل مهم در مواجه با این پدیده است. این پژوهش با رویکرد کیفی و با روش تحلیلی به دنبال بررسی رویکردهای مواجهه با چالش های سالمندی و بازنستگی از طریق بررسی تجربه های جهانی است. جمع آوری داده ها و اطلاعات با بهره گیری از روش کتابخانه ای و اسنادی حاصل شده است. بررسی تجربه کشورهای ژاپن، آمریکا، سوئد و بریتانیا نشان می دهد در مورد پدیده سالخوردگی جمعیت و پیامدهای دولت ها نمی-توانند به تنهایی و بدون بکارگیری ظرفیت های محلی، با مسائل و مشکلات جامعه مقابله کنند. اگرچه نظام های حمایتی رسمی برای جلوگیری از فقر سالمندان و ارتقای سلامت آنها ضروری است، مجموعه ای از برنامه ها نیز وجود دارد که عمدتا نهادهای محلی مانند مدارس، موسسه های خیریه، شهرداری ها یا کارآفرینان انجام می دهند. ویژگی غالب این اقدامات، به کارگیری خلاقیت، نوآوری و استفاده از ظرفیت های محلی برای کمک به سالمندان و بازنشستگان است.

کلیدواژه ها:

بازنشستگی ، سالمندی ، ظرفیت های محلی