ارزیابی بافت جوانه ای در زخم پوستی درمان شده با عصاره سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون بند ناف انسانی در موش صحرایی

مقدمه و هدف: زخم اختلال در ساختار طبیعی و عملکردی پوست و بافت نرم زیرین است. همواره ترمیم زخم در کوتاه ترین زمان با کمترین عارضه موردمطالعه پژوهشگران بوده است؛ ازاین رو پروتکل های متعددی برای آن ارائه شده است. به تازگی روش های درمانی مبتنی بر سلول های بنیادی به صورت موفقیت آمیزی برای ترمیم برخی بافت ها صورت گرفته است که این سلول ها قابلیت خود را در درمان زخم ها نشان داده اند. سلول های بنیادی دارای قابلیت منحصربه فرد تکثیر و بازسازی جمعیت های سلولی دیگر هستند. استفاده از سلول های بنیادی در داخل بدن با محدودیت هایی همراه می باشد. ازاین رو پژوهش های صورت گرفته در این عرصه سعی در استفاده از محصولاتی از سلول های بنیادی مانند عصاره سلولی را دارند. برخی بافت ها توانایی جایگزینی سلول های آسیب دیده و بازگشت به وضعیت نرمال را دارند. به این فرآیند رژنراسیون گفته می شود. رژنراسیون به دنبال تکثیر سلول های باقیمانده (آسیب ندیده) که ظرفیت تقسیم شدن را دارند و جایگزینی توسط سلول های بافت بنیادین رخ می دهد. این فرایند پاسخ معمول نسبت به آسیب در اپیتلیوم سریعا تکثیر شونده پوست می باشد. مطالعه حاضر باهدف ارزیابی بافت جوانه ای در زخم پوستی درمان شده با عصاره سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون بند ناف انسانی در موش صحرایی انجام گرفت.مواد و روش ها: این طرح در دو مرحله انجام شد. در اولین گام جداسازی و کشت سلول های بنیادی بود. پس از کشت نهایی و سانتریفیوژ، محلولی جداسازی شد که این محلول عصاره سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون بند ناف انسانی بود. در مرحله بعد از ۳۰ سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در ۳ گروه ۱۰ تایی که یک گروه سالم، یک گروه شاهد زخمی و یک گروه تیمار شامل عصاره سلولی ۱۰ درصد تقسیم شدند، استفاده شد. تیمار به صورت تزریق داخل جلدی به مقدار ۱ سی سی در اطراف زخم که در گروه شاهد زخمی سرم فیزیولوژی و در گروه تیمار عصاره سلولی بود، انجام شد. ایجاد زخم با استفاده از پانچ جراحی پس از بی هوشی و موزدایی انجام گرفت. مدت ۲۱ روز بعد نیز پس از کشتار موش ها نمونه هایی بافتی تهیه و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین و ائوزین انجام گرفته و مطالعات هیستوپاتولوژیک صورت گرفت.نتایج: طبق نتایج به دست آمده در ارتباط با ضخامت بافت جوانه ای در گروه درمان با عصاره سلولی بیش از شاهد و تقریبا مساوی گروه سالم است. این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار است (P<۰.۰۵). در گروه تیمار با عصاره سلول های بنیادی میانگین ضخامت بافت جوانه ای معادل ۰۰/۷۳ میکرومتر بوده که این عدد در گروه شاهد زخمی معادل ۶۷/۱۸ میکرومتر و در گروه سالم معادل ۵/۷۸ میکرومتر بوده است.نتیجه گیری نهایی: به طورکلی استفاده از عصاره سلول های مزانشیمی ژله وارتون بند ناف انسانی در راستای بهبود زخم های پوستی می تواند تاثیر مثبتی داشته باشد، چراکه بهره گیری از آن توانست ضخامت بافت جوانه ای در محل زخم را به شکل معنی داری بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

عصاره سلولی ، سلول بنیادی مزانشیمی ، بافت جوانه ای ، ژله وارتون ، زخم پوستی