خوانش معمارانه و شهرسازانه نظام فکری دکتر علی شریعتی در عصر نوگرای پهلوی

دگرگونی جامعه ایرانی در عصر پهلوی سیب پدید آمدن تبعات منفی در ساحت شهرسازی با بی توجهی به فرآیند های تاریخی و دگرگونی ارزش ها شده است، از بستر این جریان روشنفکران اجتماعی از جمله دکتر شریعتی پا به منصه ظهور نهادند، اندیشه وی با توجه به اعتقاد به رنسانس فکری در بستر گفتمان سنت گرا و انتقادی اهمیت دوچندان می یابد، در این راستا هدف این پژوهش تفسیر اندیشه شریعتی در ساحت شهرسازی در عصر نوگرای پهلوی و ترسیم آرمانشهر وی می باشد، پژوهش حاضر در هدف بنیادی-کاربردی می باشد، روش تحقیق تلفیقی از روش های تحلیل محتوا»، «تحلیل علی وفرا تحلیل» و روش «اکتشافی» و «قیاسی - توصیفی» بوده و از روش کتابخانه ای در جمع آوری اطلاعات مورد نظر، از تفهم، درون یابی و معناکاوی آراء وی در روش تحقیق این مقاله استفاده شده است، یافته های تحقیق نشان میدهد که در ساحت شهرسازی اندیشه شریعتی را میتوان در ابعاد اجتماعی فرهنگی، اقتصادی و شهرسازی دسته بندی نمود، در بعد اجتماعی و فرهنگی شریعتی به مباحث نقش فرد و جامعه، سنت گرایی ، مفهوم زمان و بیان اسطوره، در بخش اقتصادی به نقد سرمایه داری حاکم، توزیع عادلانه خدمات و رفع تبعیضات در شهر و روستا در بخش شهرسازی به اصالت معماری و نظام شهری ایرانی اشاره می کند و در نهایت امکان برقراری آرمانشهر که تجلی گاه سنت ها، رنسانس اندیشه ای و جامعه ای برخوردار از دموکراسی متعهد که می تواند زمینه ساز جامعه آرمانی عصر مهدوی باشد را از اندیشه وی می توان استخراج نمود.

کلیدواژه ها:

دکتر شریعتی ، شهرسازی و معماری ، آرمانشهر ، سنت و مدرنیته ، عصر نوگرای پهلوی