طراحی و شبیه سازی کامل دستگاه تست تبخیر روانکارهای صنعتی در دماهای پایین (بر اساس استاندارد ASTM D۹۷۲)

در روانکارها و به خصوص روغن کاری و گریس, اتلاف بر اثر تبخیر یا همان فراریت روغن و گریس از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در بسیاری از کاربردهای روانکاری، کم شدن روانکار به دلیل تبخیر دارای اهمیت بسیار مهمی است. میزان فراربت یک روغن بر اساس اندازه گیری مستقیم بخار روغن بیان می شود.برای تعیین آن مقداری مشخص از روغن را در یک محفظه با دمای مشخص و در خلاء قرار می دهند و مواد تبخیر شده را در یک سطح میعان کننده جمع آوری می کنند. از نقطه نظر فنی در محل هایی که درجه حرارت های بالایی ایجاد می شود. بخش هایی از روغن و گریس می تواند تبخیر گردد. تبخیر ممکن است منجر به مصرف نامتعارف روغن و گریس در موتور شود و در نهایت باعث تغییر در خواص روغن گردد. بسیاری از سازندگان موتور برای تعیین حداکثری میزان قابل قبول اتلاف تبخیر روغن. این آزمون را در لیست مشخصات روغن پیشنهاد می کنند. این آزمون با نام میزان تبخیرپذیری" بر اساس استاندارد آمریکایی ASTM D ۹۷۲ در واقع مقاومت روغن و گریس در برابر پدیده کم شدن به دلیل تبخیر در دمای ۱۰۰ تا۱۵۰ درجه سلیسیوس و تحت تاثیر عبور هوا با دبی مشخص و کنترل شده به مدت ۲۲ ساعت می باشد. روغن های جدید به دلیل ساختار مولکولی مناسب تر و حاصل از تحقیقات آزمایشگاهی. میزان تبخیر کمتری از خود نشان می دهند و در نتیجه در دماهای بالا و همین طور با گذشت زمان کیفیت خود را بهتر حفظ می کنند. این روش رابطه بین مصرف روغن و گریس و تاثیر آن ها بر میزان تبخیر آن در یک محیط روانکار را ارزیابی می نماید. به طوری که هر چه عدد به دست آمده کمتر باشد مقاومت روغن دردرجه حرارت های بالا بیشتر و کیفیت خود را بهتر حفظ می کند و در نتیجه طول عمر بیشتری نیز خواهد داشت. در صنایع هوایی و در سیستم روانکاری هواپیماها، از بین رفتن مواد به علت تبخیر. از گریس ها و روغن ها می تواند بر ویژگی های اصلی عملکرد روان کننده تاثیر منفی بگذارد و بنابراین می تواند عامل مهمی در ارزیابی روان کننده برای استفاده خاص باشد.

کلیدواژه ها:

روانکار هوایی ، تبخیرپذیری روغن و گریس ، فراریت ، ASTM D۹۷۲