رابطه اضطراب مرگ با اختلال سازگاری: نقش واسطه ای خودبیمارانگاری در دوران شیوع کرونا

اکنون بیش از دو سال از زمان شناسایی ویروس کرونا گذشته است. در این دوره، زندگی ما کاملا تغییر کرده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه اضطراب مرگ و اختلال سازگاری با واسطه گری خودبیمار انگاری در دانشجویان شهر تهران بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی بود. جامعه آماری را کلیه دانشجویان شهر تهران در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند. حجم نمونه ۲۲۰ نفر بود. گروه نمونه به استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. تعداد کل ۲۲۰ شرکت کننده پرسشنامه های خودگزارشی را در مورد اضطراب مرگ، اختلال سازگاری، خودبیمارانگری و اطلاعات جمعیت شناختی پر کردند. برای تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری با در نظر گرفتن سطح خطای ۰/۰۵ استفاده شد. تحلیل مدلسازی معادلات ساختاری نشان داد که مدل نظری برازش بسیار خوبی با داده ها دارد و تاثیر واسطه ای علائم خودبیمارانگاری را بر ارتباط بین اضطراب مرگ و علائم اختلال سازگاری تایید میکند. براساس این یافته ها اضطراب مرگ با تاثیر بر خودبیمارانگاری باعث وجود علائم اختلال سازگاری در بین دانشجویان میشود.

کلیدواژه ها:

اضطراب مرگ ، خودبیمار انگاری ، اختلال سازگاری