بررسی سه مکتب عمده باغسازی ایرانی، چینی، لاتینی

باغ و باغ سازی که در طی سنوات گذشته تحولات چشم گیری به خود دیده است همواره با تجمیع هنر و علم به سازماندهی و طراحی کل منظر فیزیکی- فرهنگی اعم از طبیعی و مصنوعی پرداخته است. برای درک بهتر موضوع نیاز به شناخت سه مکتب عمده باغ سازی میباشد که بیشترین سهم را در طراحی باغسازی های بعد از خود داشته اند. در این فرایند سه نظام استقرار، آبیاری و کاشت در باغسازی اهمیت بیشتری دارد که تفاوتهای به وجود امده از اقلیمی که در آن زندگی میکنند نشات گرفته است. در این پژوهش با رویکرد تحلیلی – توصیفی و جمع آوری اطلاعات بر اساس مطالعات- کتابخانه ای( اسنادی) به بررسی و ارزیابی مکتب باغ آرائی ایرانی، مکتب باغ آرایی لاتین و مکتب باغ آرایی چینی پرداخت شده است. باغ آرایی چینی در طبیعت دخل و تصرفی نمیکند و باغ گوشه ای از طبیعت گزینش شده است و بیشتر با احترام به طبیعت همراه است. در باغسازی ایرانی جهان بینی اسلامی مورد توجه قرار گرفته و در باغ سازی لاتین سوابق تفکرات رومی و یونانی مطرح است که تمدن انسان مدار بوده است. در کل انسان و طبیعت دو محور اصلی مکاتب عمده باغسازی بوده است که باغ سازی های سایر ممالک به تقلید از این سه مکتب تاثیر گذاشته است.

کلیدواژه ها:

باغ آرایی ایرانی ، باغ آرایی چینی ، باغ آرایی لاتین