پیش‎بینی احساس خوشبختی زوجین بر اساس تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه

مقدمه احساس خوشبختی زوجین به عنوان یکی از مهم ترین عواملی است که مقدمه تربیت نسل آینده، بهزیستی روانی زوجین و استقلال خود افراد محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه و پیش­بینی احساس خوشبختی زوجین بر اساس تمایزیافتگی و روابط موضوعی اولیه انجام شد. روش کار پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش جمعآوری دادهها از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زوج‎هایی بود که به مدت ۱۰سال زندگی مشترک داشتند و در زیر یک سقف در شهر تهران زندگی می‎کردند. از بین جامعه مذکور تعداد ۱۵۰ زوج (۳۰۰ نفر) به روش نمونه‎گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج به عنوان نمونه انتخاب شد و به پرسشنامه­های تمایزیافتگی (اسکوورون، ۱۹۹۸)، کیفیت روابط موضوعی (بل و بل، ۱۹۹۵) و احساس خوشبختی (لنتز، ۲۰۱۰) پاسخ دادند. یافته­های پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد. نتایج نتایج ضریب پیرسون نشان داد که ارتباط بین احساس خوشبختی زوجین با تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه معنی­دار بود (p≤۰/۰۰۱). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه به ترتیب به میزان ۶۹ % و ۷۴% و معنی دار به پیش­بینی احساس خوشبختی زوجین پرداختند. نتیجه­گیری بر اساس تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه می­توان به صورت مستقیم احساس خوشبختی زوجین را پیش­بینی کرد؛ بنابراین با تقویت تمایزیافتگی و روابط موضوعی اولیه می­توان کیفیت زندگی زناشویی زوجین را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

احساس خوشبختی زوجین ، تمایز یافتگی خود ، روابط موضوعی اولیه