جست و جوی معنا و مفهوم فرم در معماری بومی

در معماری بومی، فرم از نهایت سادگی، کمال و جمال برخوردار است. این امر زمانی روی میدهد که انسان به سرشت طبیعت رجوع نموده است. در نتیجه فرم با جوهر خود در انطباق است، هر چیز همانطور که هست بر مبنای شعور و روان خود و سازگار با کیفیات درونی و ویژگی ذاتی خود، به گونه ای شکل گرفته است که ارزش های درون خود را به طور کامل بیان کند. در جستجوی معنای فرم در معماری بومی، در این مقاله در مقام گردآوری داده ها از روش اسنادی کتابخانه ای و در مقام تحلیل داده ها از ترکیبی از روش های کیفی و استدلال منطقی استفاده شده است. این تحقیق نشان میدهد سرشت فرم موجودیتی قابل ادراک است، به حوزه عواطف انسان متعلق است و به کیفیت انسانی و عمیق در فرم نسبت داده میشود که با ویژگی هایی مانند خلوص، سادگی، زنده بودن، کامل بودن، منحصربودن، ضرورت، و دیگر خواست ها و نیازهای طبیعی انسان گره خورده است.

کلیدواژه ها:

فرم ، معنا ، معماری بومی ، فطرت