معنای زندگی از منظر سید محمد حسین طباطبایی

اکثر کسانی که معنای زندگی را با رویکردی فلسفی بررسی کرده اند «معنا» را به معنای «هدف» گرفته اند. از آنجایی که خدای متعال و فعل او حق هستند و انسان، فعل خداست، لذا طباطبایی خدا را در آفرینش انسان هدفمند دانسته و ایجاد انسان را حکیمانه و نه از سر لعب و بازیگری می داند(= هدف بیرونی). انسان در ورود به عرصه زندگی از خود اختیاری نداشت، اما در ادامه دادن به زندگی(= زندگی کردن) مختار است؛ بنابراین، باید هدف خود را پیدا کند. از آنجایی که مرتبطات زندگی او یعنی همنوعان، طبیعت، عوالم دیگر و آینده او همه و همه تحت تدبیر و ربوبیت خداست، عاقلانه و نتیجه بخش آن است که او در انتخاب هدف زندگی به توصیه خدای متعال عمل کند که در این صورت همه مرتبطات پیش گفته، او را برای وصول به هدف، مساعدت می کنند و خود او نیز از زندگی خود احساس رضایت کرده و مبتهج و شادمان می شود؛ در غیر این صورت خود را در مقابل عزم و آهنگ کلی آفرینش قرار می دهد و به معیشت «ضنک» گرفتار می آید و اجزاء و ابعاض هستی را به جنگ با خود می کشاند و نهایتا سرشکسته و منکوب می شود. مطلوب نهایی انسان در زندگی باید رسیدن به حیات حقیقی و طیبه باشد، هدفی که انبیای  الاهی ما را به آن فرا خوانده اند.    

کلیدواژه ها:

خدا ، معنا ، زندگی ، انسان ، هدف آفرینش ، حیات حقیقی