اثر تراکم بوته بر عملکرد دانه و خصوصیات مرفو فیزیولوژیک سه ژنوتیپ ماش [Vigna radiata (L.) Wilczk] در شرایط اهواز

به منظور بررسی اثر تراکم بر صفات کمی ژنوتیپ های ماش، این آزمایش در تابستان سال ۱۳۷۹ در مزرعه تحقیقاتی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. در این تحقیق فواصل بین بوته روی ردیف ۱۵، ۲۰، ۲۵ و۳۰ سانتی متر با فاصله ثابت ۵۰ سانتی متر بین ردیف ها (به ترتیب تراکم های معادل ۱۳۳۳۳۳، ۱۰۰۰۰۰، ۸۰۰۰۰ و ۶۶۶۶۷ بوته در هکتار) و سه ژنوتیپ پرتو، A۱۹۷۳VC- و ۳۲-۶۲-۱ مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفتند. در طول مراحل مختلف رشد گیاه با شش بار نمونه برداری از سطح مزرعه وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک برگ و سطح برگ اندازه گیری شد و در مرحله رسیدگی فیزیولوژیکی عملکرد دانه تعیین شد. نتایج نشان داد که در بین ژنوتیپ های مورد بررسی، ژنوتیپ A۱۹۷۳VC- کمترین سطح ویژه برگ (بیشترین ضخامت برگ) و ژنوتیپ پرتو بیشترین سطح ویژه برگ (کمترین ضخامت برگ) را داشتند و ژنوتیپ ۳۲-۶۲-۱ با بالاترین عملکرد دانه (۱۷۲۳ کیلوگرم در هکتار)، وزن خشک کل، وزن خشک برگ، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی نسبت به دو ژنوتیپ دیگر برتری داشت. بیشترین و کمترین عملکرد به فواصل ۲۰ و ۳۰ سانتی متر بین بوته به ترتیب ۱۷۱۳ کیلو گرم در هکتار و ۱۳۷۹ کیلوگرم در هکتار تعلق داشت. با افزایش فاصله بوته (کاهش تراکم) ضخامت برگ و عملکرد دانه تک بوته افزایش یافت. با کاهش فاصله بوته روی ردیف وزن خشک کل (TDW)، وزن خشک برگ (LDW)، شاخص سطح برگ (LAI)، سرعت رشد محصول (CGR) و سطح ویژه برگ (SLA) افزایش یافت، اما میزان سرعت رشد نسبی (RGR) و میزان جذب خالص (NAR) کاهش یافت. با توجه به اهمیت سطح ویژه برگ (SLA) در افزایش عملکرد دانه می توان نتیجه گرفت که بخش عمده ای از افزایش عملکرد دانه (۱۵۸۹ کیلو گرم در هکتار) در ژنوتیپ A۱۹۷۳VC– در نتیجه کاهش SLA (افزایش ضخامت برگ) بوده است و توصیه می شود در انتخاب لاین ها کاهش SLA نیز همانند شاخص سطح برگ به عنوان یک شاخص مهم در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

Mungbean ، Density ، Genotype ، Morpho-Phisiological ، Grain yield ، Specific Leaf Area ، ماش ، تراکم بوته ، ژنوتیپ ، مرفوفیزیولوژیک ، عملکرد دانه ، سطح ویژه.