بررسی شرایط شکلی ازدواج بین المللی در حقوق ایران، پاکستان و انگلستان

امروزه تعداد ازدواج های دارای عنصر خارجی در جهان به سرعت در حال افزایش است. صحت ازدواج خواه در داخل یک کشور واقع شود و خواه در خارج از کشور و یا بین افراد دارای تابعیت های متفاوت، تشریفاتی دارد که رعایت آن ها جهت تحقق و دارای اثر بودن عمل حقوقی ازدواج الزامی به شمار می آیند. معتبر و قانونی بودن ازدواج دارای وصف بین المللی در بیشتر حقوق ها مشروط به رعایت برخی از شرایط اساسی و رسمی توسط طرفین ازدواج می باشد. با این حال، دامنه و مبنای شرایط اساسی در حقوق کشورها به میزان قابل توجهی متفاوت است. چندگانگی شرایط اساسی ازدواج ممکن است منجر به اتخاذ روش های مختلفی برای معتبر بودن شکل و ماهیت ازدواج بین المللی شود. طبق قواعد حقوق بین الملل خصوصی، به نظر می رسد که در اکثر حقوق های ملی، قانون کشور محل وقوع عقد به عنوان قانون حاکم بر شرایط شکلی ازدواج پذیرفته شده است. اگر چه استثنایی بر این قاعده وارد نشده است، اما با توجه به دیدگاه متفاوت حقوقی، تعدادی از کشورها در مواردی قائل اند که طرفین عقد می توانند شرایط شکلی ازدواج دارای وصف بین المللی را طبق قانون متبوع خود اجرا نمایند، مانند ازدواج نزد ماموران کنسولی. فارغ از این اختلاف ها، آنچه مسلم است اینکه عدم رعایت این شرایط موجب خواهد شد تا ازدواج در کشور محل وقوع قابل ثبت نباشد که پیامدهای خاص خورد را به همراه دارد.

کلیدواژه ها:

ازدواج بین المللی ، ازدواج وکالتی ، ثبت ازدواج ، قانون محل وقوع عقد ، قواعد شکلی ازدواج