رویکرد قدرت جایگاهی به تقویت آغازه در زبان فارسی

تقویت یکی از فرایندهای واجی رایج در برخی از زبان هاست که برعکس تضعیف است. پژوهش پیش رو، این فرایند را که بیشتر در جایگاه آغازین هجا و واژه روی می دهد، در تحول از فارسی میانه به نو برمبنای رویکرد «قدرت جایگاهی» و با بهره گیری از «اصل توالی رسایی» و «قانون مجاورت هجا» بررسی کرده است. به این منظور، (۱۲۰) واژه فارسی میانه از فرهنگ های گوناگون زبان پهلوی استخراج و تحلیل شدند. برخی از یافته های پژوهش عبارت‎اند از: (۱) فرایندهای واجی انسدادی شدگی، سایشی شدگی غلت، دهانی شدگی، واک رفتگی و درج بر آغازه واژه های فارسی میانه در تحول به فارسی نو اعمال شده اند. (۲) فرایند انسدادی شدگی غلت در جایگاه آغازه هجا و واژه براساس «اصل توالی رسایی» و «قانون مجاورت هجا» و همچنین حفظ تقابل همنشینی و جانشینی روی داده است. (۳) جایگاه قوی در تحول از میانه به نو، انفکاکی است. (۴) مسیر تقویت از فارسی میانه به نو، دارای دو بعد «رسایی زدایی» و «تغییر در مشخصه های حنجره ای و جایگاه تولید» است.

کلیدواژه ها:

قدرت جایگاهی ، تقویت ، قانون مجاورت هجا ، اصل رسایی ، فارسی میانه