بررسی قوانین و مقررات بهسازی و نوسازی شهرها

اصطلاح بهسازی شهری،از حدود دهه 40 در محافل علمی- آموزشی کشور به کار گرفته شد،اما به دلایلی که شاید شناختشان بی جا نباشد،به تنهایی به کار نیامد و هر بار که بخش خاصی از مقوله مرمت شهری به میان آمد،با نوسازی شهری در ادبیات نوشتاری دانش شهرسازی ایران،همراه گشت.در حالی که گاهی نوسازی(نوسازی شهری)و بهسازی شهری هر یک جداگانه تعریف می‌شوند،اما این دو مفهوم بعضا در تکمیل یکدیگر و برای ارائه معنایی خاص در مرمت بافت‌های شهری تاریخی و ارزشمند مورد استفاده قرار می‌گیرند.بهسازی عبارت است از اصلاح وضع محله‌ها و ساختمان‌های واقع در محله‌ها،بر اساس یک طرح جامع،هماهنگ کننده،به نحوی که حالت فرسودگی و رکود و رخوت در آن‌ها از بین برود.همچنین نوسازی عبارت است از احیا و یا تجدید بنای محله های موجود،بر اساس یک طرح هماهنگ و کنترل شده همراه با پاک‌سازی زاغه‌ها و ساختمان‌های نامتناسب و مزاحم و ناهماهنگ.بنابراین بهسازی و نوسازی شهرها عبارت است از هر عملی که برای رفع فرسودگی شهرها یا جلوگیری از فرسوده شدن شهرها صورت گیرد.بنابراین برای بهسازی و نوسازی شهرها نیز همچون سایر امور مربوط به شهر قوانین و مقرراتی تصویب و اجرا شده است.از جمله این قوانین عبارتند از الف) قانون مربوط به تملک زمین‌ها برای اجرای برنامه های شهرسازی مصوب خرداد ماه 1339ب) قانون نوسازی و عمران شهری مصوب آذر ماه 1347.هدف این مقاله استفاده از رویکرد تحلیلی برای بررسی قوانین و مقررات مربوط به بهسازی و نوسازی شهرها و آیین نامه های اجرایی این قوانین می‌باشد.در این پژوهش از روش توصیفی استفاده شده و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش مطالعه کتابخانه ای استفاده شده است.مهم‌ترین نتیجه حاصل از این تحقیق به قرار زیر است:شناخت بهتر قوانین و مقررات بهسازی و نوسازی شهرها و دامنه عملکرد این قوانین در شهرها می‌باشد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی ، بهسازی ، نوسازی ، قوانین