اثربخشی آموزش مثبت نگر برمعنای تحصیلی،انگیزش تحصیلی و تعلل ورزی تحصیل ی در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مثبت نگر برمعنای تحصیلی،انگیزش تحصیلی و تعلل ورزی تحصیلی در دانش آموزا نپسر دوره دوم متوسطه شهر تهران بود. روش پژوهش این مطالعه: نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروهکنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه ی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۴۰۰-۱۳۹۹ بودند.نمونه گیری به شیوه تصادفی ساده بدین صورت انجام گرفت: از میان جامعه آماری، ۴۰ نفر به شیوه در دسترس انتخاب و دردو گروه (کنترل = ۲۰ نفر و مداخله = ۲۰ نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه معنای تحصیلی هندرسون - کینگ واسمیت (۲۰۰۶)، انگیزش پیشرفت هرمنس (۱۹۷۷): تعلل ورزی تاکمن (۱۹۹۱) بود. و بسته آموزشی مثبت نگری طی ۸ جلسه استفاده شد.برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مثبت نگر برمعنایتحصیلی، انگزشی تحصیلی و تعلل ورزی تحصیلی در دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سطح α=۰/۰۱ موثر است.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت نگر ، معنای تحصیلی ، انگیزش تحصیلی ، تعلل ورزی تحصیلی