بررسی تاثیر سازگاری شغلی بر رضایت شغلی با میانجی گری هوش هیجانی(مورد مطالعه: کارکنان استانداری یزد)

سازگاری شغلی، همواره به عنوان یک معضل بزرگ، نظر تصمیم گیرندگان و مدیران بخش های مختلف هر سازمان را به خود جلب کرده است. بسیاری از محققین حوزه منابع انسانی تاکنون مطالعات متعددی در خصوص سازگاری شغلی انجام داده اند و عوامل بسیاری را از جمله ارتباط متقابل با سایرین، دید مثبت نسبت به شغل، درآمد کافی و ارزش گذاری به کار را موثر بر سازگاری فرد با شغلش می دانند. در مقابل سازگاری شغلی رضایت شغلی کارکنان و هوش بالای کارکنان نیز باعث می شود که کارکنان سازگاری مناسبی با شغل خود داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سازگاری شغلی بر رضایت شغلی با میانجی گری هوش هیجانی انجام پذیرفت. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل ۲۵۰ کارمند استانداری یزد بود که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه برابر با ۱۳۲ نفر محاسبه شد. ابزار گردآوری داده ها شامل سه پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی و رضایت شغلی و سازگاری شغلی بود که بر اساس مقیاس لیکرت تهیه و تنظیم شد بود. پایایی پرسشنامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ و با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس ۲۱، ۹۱۱/۰ است که میزان بالا و قابل توجهی است. نتایج نشان داد رابطه مثبت، معنی دار و خطی بین سازگاری شغلی و هوش هیجانی وجود دارد و همچنین سازگاری شغلی از طریق هوش هیجانی بر رضایت شغلی تاثیر می گذارد اما رابطه ی مستقیم و خطی بین آنها تایید نشد.

کلیدواژه ها:

سازگاری شغلی ، هوش هیجانی ، رضایت شغلی ، منابع انسانی