شناخت فضاهای آموزشی در دانشکده های معماری با رویکرد توسعه پایدار

چکیده یکی از مهمترین کاربری های شهری در عصر حاضر، فضاهای آموزشی می باشند و تعیین نحوه طراحی صحیح این فضاها و استقرار طراحی شده اجزاء مربوطه، از جمله وظایف اصلی معماران می باشد. در سالهای اخیر، افزایش ضریب شهرنشینی، و به تبع آن افزایش مدارس، دانشگاه ها و دیگر فضاهای آموزشی، زمینه استقرار و طراحی های نامناسب و غیر اصولی فضاهای آموزشی را در کشورمان فراهم کرده است. در عصر حاظر، برای طراحی مناسب و منطقی اینگونه مکان ها، به کارگیری روشهای علمی و کارآمد و پیروی از اصول طراحی معماری، امری ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد. ارزیابی نحوه طراحی دانشکده های معماری که مطابق با معیارهای سرانه فضای باز و کلاس درس، طراحی داخلی، دسترسی ها، قدمت و امنیت ترافیکی انجام می گیرد. بنابراین نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله حاضر تحلیل و ارزیابی نحوه طراحی فضاهای آموزشی دانشکده های معماری و به دنبال آن دست یابی به الگویی بهینه به منظور طراحی های مطلوب این گونه فضاهای آموزشی و نیز افزایش کارایی و تسهیل در بهره برداری آنها برای دانشجویان در سطوح مختلف می باشد. تامل در نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که اکثر دانشکده های معماری موجود در کشور، دارای طراحی های با اولویت آموزشی تخصصی پایینی بوده و برخی نیز سازگاری نسبتا پایین با کاربری ها و رشته های همجوار خود را دارند. بیشترین ناسازگاری مربوط به طراحی غیر تخصصی دانشکده های معماری در جوار دیگر رشته ها، بدون در نظر گرفتن مشکلات متعدد از جمله آلودگی صوتی است. یافته های پژوهش حاکی از برتری و غالب بودن ضعف ها بر قابلیت های دانشکده های معماری مورد مطالعه بوده و نتایج راهکارهایی مبنی بر اصول طراحی دانشکده های معماری صحیح و در راستای توسعه پایدار را ارئه می دهد.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: فضاهای آموزشی ، دانشکده معماری ، آذربایجان شرقی ، توسعه پایدار.