بازآفرینی محلات نابسامان شهری با رویکرد اجتماع محور

اجتماع مداری رویکردی است که در سالهای اخیر همه حوزهها و زمینههای توسعه را در نوردیده است. به نحوی که امروزه این رویکرد وارد حوزه مطالعات برنامه ریزی شهری شده است و توانسته در برنامه های توسعه محلات شهری جای بگیرد و نقش بسزایی در تصمیم گیرهای شهر داشته باشد. توسعه اجتماع محور، رهیافتی است که با دیدگاه برنامهریزی و مدیریت از «پایین به بالا »، مبتنی بر توانمندسازی نگرش دارایی مبنا و با تاکید بر منابع انسانی و سرمایههای اجتماعی ، مشارکت جمعی ساکنان محله را در دستور کار قرار داده است. این رهیافت کمتر به مداخلات کالبدی فضایی میپردازد و با نگاهی فرایندگرا به پایداری تصمیمات در سطوح مختلف می انجامد. این رهیافت تغییر از رویکرد تجویزی به مشارکتی، و از وابستگی به منابع موجود به ظرفیتسازی، از توجه به راهحلهای دولت محور به شیوههای مشکلگشایی با تاکید بر ابتکارات جامعه مدنی و همیاری و در نتیجه مشارکت واقعی جامعه شهروندی را مورد توجه دارد و بر نقش اجتماعات محلی و جامعه مدنی در توانمندسازی ظرفیت اجتماع در پاسخگویی به نیازهای روزمره ساکنان با حداکثر اتکا به منابع داراییها، تاکیدی بنیادین دارد. بر این اساس، میتوان بیان کرد که فرایند توسعه اجتماعمحور، نوعی ظرفیتسازی اجتماعی است که به سوی سرمایه اجتماعی هدایت می شود که آن نیز به نوبه خود، به برونداد توسعه اجتماع منتهی میشود .اهمیت توجه به فرآیند اجتماع محور در مداخله بافت های نابسامان شهری و توجه به محصول آن یعنی ؛ توسعه از درون و لزوم پایداری بازآفرینی؛ توجه به تجدید حیات در همه ابعاد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی؛ همکاری کنشگران در بازآفرینی و استفاده از ابزار قانونی در مداخلات احیاء دانست که این هماهنگی و همکاری نیازمند ایجاد تعامل و قانونمندسازی عملکرد کنشگران عرصه بازآفرینی شهری با رویکرد اجتماع محور می باشد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، بافت نابسامان ، محلات شهر ، اجتماع محور