بررسی نقش و عملکرد زیست محیطی خانه های بومی گیلان در تهویه طبیعیبا تاکید بر پهنه بندی جلگه ای و کوهپایه ای (مطالعه موردی شهر رشت)

معماری بومی هر منطقه بدون شک یکی از کامل ترین الگوهای معماری بوده که قابلیت سازگاری همه جانبه بنا با محیط را فراهم می کند. آنچه که بوم و معماری بومی را می سازد فرهنگ، جامعه، اقلیم و معیشت آن است. در این بین یکی از مهمترین مولفه های تشکیل دهنده معماری بومی، اقلیم بوده که همسازی با شرایط اقلیمی را منجر می شود. در اقلیم معتدل و مرطوب گیلان، بارش های مداوم و رطوبت بالای هوا، تاثیر بسیاری بر گونه معماری آن دارند. اما ترکیب گرمای تابستان و رطوبت بالای هوا، موجب می شود تا شرایط از محدوده آسایش حرارتی خارج شود. در این رابطه راهکارهای معماری بومی، به واسطه تهویه طبیعی، این مشکل را تا حد زیادی برطرف کرده و سلامت انسان و ساختمان را دوباره فراهم می کند. پژوهش حاضر به نقش و عملکرد عناصر معماری در خانه های بومی گیلان در پهنه جلگه ای و کوهپایه ای و مطالعه موردی شهر رشت، در این زمینه پرداخته است. روش پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی و مبتنی بر اسناد کتابخانه ای بوده و با تحلیل عناصر خانه های بومی، آن ها مربوطه را بررسی می کند. نتایج به دست آمده از پژوهش، با توجه به محاسبات و تطبیق با نمودار سایکومتریک، نشان می دهد که شرایط دما و رطوبت این منطقه به گونه ای است که در معماری امروزی نیز می توان با استفاده از راهکارهای تهویه طبیعی، تا حد زیادی در مصرف انرژی صرفه جویی کرد. مهمترین این راهکارها، فاصله گرفتن از زمین و از دیگر بناها، تعبیه سقف دولایه، جهت گیری و کشیدگی ساختمان ها، نحوه قرارگیری بازشوها در جهت بادهای محلی و تعبیه فضاهای نیمه باز و سایه-اندازی روی بنا است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، تهویه طبیعی ، معماری همساز با اقلیم.