الزامات مشارکت شهروندان در حکمروایی خوب شهری

بر اساس تعریف برنامه عمران سازمان ملل، حکمرانی خوب عبارت است از: مدیریت امور عمومی بر اساس حاکمیت قانون، دستگاه قضایی کارآمد و عادلانه و مشارکت گسترده مردم در فرایند حکومتداری. حکمروایی به عنوان یک مفهوم، مشخص می باشد که قدرت در داخل و خارج از اقتدار رسمی و نهادهای حکومت وجود دارد. غالبا حکمروایی سه گروه اصلی از بازیگران را شامل می شود: حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی، دوم این که، حکمروایی بر"فرایند" تاکید دارد و مشخص می سازد که تصمیمات با توجه به روابط پیچیده بین تعدادی از بازیگران با اولویتها و سلایق متفاوت گرفته می شوند. حکمروایی، توافقی را بین اولویتها و سلایق رقیب و متضاد برقرار می کند(Dekker,۲۰۰۴:۱۵۶)، و این اساس و شالوده مفهوم حکمروایی است. الگوی حکمروایی شهری، شکلی جدید از حاکمیت شهری است که پاسخگوی ضرورت تعادل چند وجهی میان عناصر و نیروهای متکثر در جهت پایداری توسعه و شهروند مداری است(صالحی،۱۳۸۱: ۸۹). نتایج نشان می دهد حکمروایی خوب در واقع رهیافتی تطبیقی در برنامه ریزی و مدیریت منابع در قلمرو سرزمین(کشور، منطقه، شهر) برای دست یابی به توسعه پایدار به شمار می آید که از طریق رفتار قاعده مند و نهادینه شدن اسخ گویی، مشارکت، شفافیت، قانونمندی، مسئولیت پذیری و مانند این ها دست یافتنی است. به همین دلیل حکمروایی خوب شهری فرایند کنش و واکنش متقابل مسئولان و مدیران و شهروندان در سطح کلان تا خرد است.

کلیدواژه ها:

مشارکت شهروندان ، حکمروایی ، حکمروایی خوب شهری