نقش برنامه ریزی هوشمند شهری در جهت ارتقاء کیفیت زندگی

یکی از راهبردهای دست یابی به توسعه پایدار و ارتقای کیفیت محیط زیست شهری، متعادل کردن کاربری ها از طریق شکل پایدار شهری موسوم به "رشد هوشمند شهر" است؛ شهر به عنوان خاستگاه تمدن بشری همواره مورد توجه نظریه پردازان علوم مختلف بوده است. فضای پیچیده شهر و رهایی از مشکلات و نارسایی های آن، اندیشمندان را به فکر اصلاح و ایجاد ساختارهای جدید شهری وادار نموده است. در این ارتباط شهر هوشمند به عنوان راهکاری بی بدیل جهت حل بسیاری از مشکلات شهرهای کنونی مطرح شده است. رشد پراکنده شهری، گسترش فیزیکی سریع و بی برنامه شهرها و در پی آن استفاده بی رویه از وسایل نقلیه موتوری، این مکان ها را با چالش های زیست محیطی فراوانی مواجه کرده است که حاصل آن افزایش آلودگی های محیطی و از بین رفتن زمینهای کشاورزی و افزایش هزینه زیرساخت های شهری بوده است. بنابراین جهت سامان دهی به چنین رشدی، از الگوهای نوین برنامه ریزی همچون رشد هوشمند استفاده می شود. هدف این پژوهش نقش برنامه ریزی هوشمند شهری در جهت ارتقاء کیفیت زندگی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد پیشرفت سریع فنآوری اطلاعات و ارتباطات شهرها را به لحاظ فعالیتی و کالبدی و کیفیت زندگی ساکنان شهرها تحت تاثیر قرار داده است. علاوه بر این، تراکم رو به رشد جمعیت در شهرها، برنامه ریزان شهری را با چالش تامین سرانه کاربری زمین شهری که از منابع محدود تلقی می شود مواجه نموده است. در این میان، مفهوم شهرهوشمند به عنوان استراتژی برند شهری برای افزایش کیفیت زندگی در شهر مطرح شده است.

کلیدواژه ها:

ارتقاء کیفیت زندگی ، رشد هوشمند ، برنامه ریزی شهری