شهرسازی زیست بوم گرا ؛رویکردی نوین برای رسیدن به توسعه ی پایدار شهری

بحران انرژی در دهه ی 1970، با همه ی ابعاد زیست محیطی، تکنولوژیکی، اقتصادی و سیاسی اش، موجی از افسون زدایی، تلخکامی،پریشانی و گیجی به بار آورد که در بعضی موارد تا حد دامن زدن به یأس و ناامیدی گسترش یافت.اما در اواخر این دهه یکی از نظریات مهمی که برای مقابله با این بحران مطرح شد،پارادایم توسعه ی پایدار بود که سعی در حل این بحران از سه جنبه ی زیست محیطی،اقتصادی و اجتماعی داشت. البته باید اذعان کرد که این پارادایم بیشتر تأکید خود را بر توسعه ی پایدار زیست محیطی گذاشته و به همین دلیل نیز اندیشه های مطروحه در حوزه‌ی معماری و شهرسازی معاصر بر روابط مطلوب انسان و طبیعت(محیط زیست) که منجر به ساخت اجتماعات خوداتکا و پایدار می شود تأکید دارد.از این رو هدف در این نوشتار بررسی ضرورت اعمال معیارهای زیست محیطی در طراحی و برنامه ریزی محیط های شهری برای رسیدن به توسعه ی پایدار در شهرها می باشد.روش تحقیق در این پژوهش به صورت کتابخانه ای اسنادی و با بهره گیری از منابع موجود در این زمینه در ایران و جهان بوده است. هدف محیط زیست ایجاد شهرهایی انسانی و انسان گرا،طراحی و ساخته شده برای زندگی، کار ،استراحت و در نهایت تجلی استعدادهای انسانی است و قاعدتا چنین اهدافی نمی تواند با اهداف شهرسازی در تعارض قرار گیرد.از این رو نتایج پژوهش نشان می دهد که اعمال معیارهای زیست محیطی در طراحی فضاهای شهری می تواند تحولات عمده ای را در ساخت،بافت،سیما و کیفیت محیط های مذکور به همراه آورد.ضمن آنکه توجه و اعمال معیارهای زیست محیطی در برنامه ریزی و طراحی شهری موجبات ارتقای دانش شهرسازی را نیز فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

توسعهی پایدار ، معیارهای زیست محیطی ، شهرسازی